Column 18 april 2018


Redactie AD
Titel: dementievriendelijk.

Dank zij het groeiend aantal ouderen, dat dementie ontwikkelt, zien we dat de aandacht voor deze ontwikkeling in de maatschappij groeit. Het journaal van Hugo Borst in het magazine van het AD publiceert over het leven van zijn dementerende moeder, heeft die aandacht een grote schop in de goede richting gegeven. Maar ook een aantal voorlichtingsfilmpjes voor het publiek die laten zien, hoe je b.v. op straat duidelijk dwalende mensen weer op weg kunt helpen en bijstaan, scheppen beter inzicht in deze ziekte
Sinds er op mijn ouwe kop spierwit haar groeit en ik mijn bezoeken aan de kapper, die er jarenlang een liefdevol rood waas op aanbracht, uitsluitend bezoek om de lengte van dat krullend wit struikgewas in toom te houden – met te lang haar zie je er uit als een oude hond, en met te kort gesneden hoofdbedekking lijk je snel een oude heer – overkomen mij op regelmatige basis vriendelijke bejegeningen van voorbijgangers. Wanneer ik even pauzeer om te zien of ik nu links- of rechtsaf moet komt er iemand naar me toe: “Zoekt U iets mevrouw?”. Of ook wel “Wilt u naar de overkant? Zal ik u even helpen?” Laatst werd mij zelfs een banaan toegestoken!
Bij het in- en uitstappen van trein en tram, worden mij sterke mannen- of vrouwenhanden toegestoken. Mijn tas wordt aangepakt en zo beweeg ik mij ook in het openbaar gewoel veilig van start tot finish. Voor de kleine afstanden laagt ik mijn oude Saab thuis en maak ik gebruik van het openbaar vervoer. En daar ik door een ongelukkige val een tijd geleden mijn evenwicht een beetje kwijt ben, maak ik dankbaar gebruik van een stok. En die stok baant mijn weg. Men wijkt voor mijn stok. En het geruststellend gevoel dat ik die stok eventueel ook nog als meppend wapen kan inzetten, is mijn veiligheidsgevoel toegenomen! Ook werd mij gisteren door een oudere heer plotseling een banaan aangeboden…
Op mijn laptop verschijnen steeds meer mededelingen over hulpverlenende organisaties, die mij willen bijstaan in de mijn veronderstelde eenzaamheid. Gisteren was er ene Bob – of was het Bas? -, die mij een voorstel tot knuffelen deed. Research had hem geleerd, dat er onder eenzame oude dames een grote behoefte aan knuffelen bestaat! Waarvoor Bas of Bob zich aanbood (niet gratis)! Ik concludeer dat er in de maatschappij een omslag plaatsvindt. Men heeft weer meer aandacht voor de ouder wordende medemens. En dat moet ook wel, want in het jaar tweeduizendtwintig zullen er vier miljoen zijn.
Uit al deze tekenen van belangstelling en hulpvaardigheid die opwelt uit onze maatschappij concludeer ik, dat de ouder wordende mens een goede tijd tegemoet gaat, gevuld met passende aandacht en warme liefde. Vol hartelijk uitgestoken handen en bananen en mensen die je naar de overkant helpen. Je hoeft ook niet meer je haar te verven om geknuffeld te worden.
Leve de toekomst!