Column 21 maart 2018


Redactie AD
Titel: levensmoe.

Ze zijn terug, De ooievaren! Ik kan er inmiddels de klok op gelijk zetten. Begin Maart komen ze en betrekken voor het vijfde jaar hun boomflat weer, boven op de getopte kastanje. Ooit vertoonde die kastanjeboom tekenen van een fatale boomziekte. De buurman was voor kappen. Toen herinnerde ik mij Parijs, waar het de gewoonte is de kastanjebomen bovenop te kappen, zodat ze niet ongelimiteerde de hemel tegemoet groeien. Zo kreeg ik de bomenspecialist ook zo ver, dat hij de zieke boom uitsluitend van een plat dak voorzag. En jawel, drie dagen na deze operatie streek een echtpaar ooievaren neer en begon ijverig het platte dak te voorzien van een fraai geconstrueerd nest!
Mevrouw legde drie eieren en nam bovenop plaats, Meneer ging op zoek naar passend voedsel en al snel zagen we daar hoog in de lucht drie pluizige kleine ooievaarskopjes. Ik zwaaide vrolijk, maar ooievaren zwaaien niet, sterker ze communiceren niet met de grondbewoners.
Wel hebben ze indertijd mijn fazant verdreven door zijn kinderen op te eten. Een griezelig gezic ht, die lange spinachtige poten met reuzestappen door her gras te zien jagen achter zon eigeel pluisdier aan,,, Het werd mijn fazante te dol, hij emigreerde naar een veiliger plek.
En zie, gisteren riep iemand: “Je fazant is er weer!”. Hij is nog alleen, geen fazantenvrouw gezien. Ik houd het in de gaten…liever geen moord in ons voetbalveld achter het huis..
Begin Augustus stappen ze weer op. Ik zou wel eens precies willen weten, wáár in Afrika ze hebben overwinterd. Of ze hoog boven de ellende van de vechtende en hongerlijdende mensen hebben gevlogen. Maar ik heb geleerd, dat deze vogels weinig contact maken met platvoeten daar beneden.
En hun voorkeur voor jonge vogeltjes, kikkers en slakken valt totaal niet samen met het brood dat wij vroeger de eendjes en meeuwen voerden. Dat mag niet meer, Dan sterven ze vroegtijdig. Deze wetenschap heeft er voor gezorgd dat er een brok amusement voor kleine kinderen uit het leven is verdwenen. De eenden hier in de Kalenbergergracht wenden zich beledigd van ons af. MIjn poelepoelepoele lokroep laat ze steenkoud, ze hebben niks meer te verwachten van de mens. Die zich toch ook niet op de knieën laat zakken om een vette slak of lekkere dikke kikker voor ze te zoeken. Te veel weten is jammer. Neem drinken. Eerst mochten we nog één glaasje per dag. Maar nu weet men het zeker: alcohol is vergif! Dat is bewezen. Hele beroepsgroepen wijnboeren raken werkeloos door deze nieuwe inzichten. Ik krijg nu al geen rumboon meer door mijn keel. Vorige week heb ik met tranen in mijn stem ergens gevraagd, op de vraag wat ik wilde drinken, mij een advokaatje met slagroom te serveren! Men keek bedenkelijk, deze grootmoeder vertoonde zelfdestructief gedrag. Wist ik nou nog niet dat ik met zo,n glas advokaat mijzelf te gronde zou richten! Was ik misschien levensmoe?