Redactie AD
Titel: schaatsbenen

Geplakt voor de buis, kijken en kijken en kijken naar het schaatsen, ik geniet met volle teugen van de sport, die al die gespierde jongens, meisjes, mannen en vrouwen in beweging brengt. En waarachtig, omdat ik zo enthousiast dag en nacht kijk, verzuim ik zelf mijn oude onderdanen hun dagelijkse oefeningen te laten doen En door dat verzuim verlies ik mijn moeizaam bereikte persoonlijke souplesse-niveau! Met stijve benen van al dat schaatsen strompel ik naar de koffiemachine, héhé …even rust!
O, nu gaan ze ook nog ijsdansen! Ik denk aan de oude houten schaatsen met een krul aan het eind, van mijn omaatje, Ouderkerkers waren dat. Daar heb ik het op geleerd op de ijsbaan van Amersfoort in die allerlaatste ijskoude oorlogswinter. Ik was niet zo goed, mijn dunne enkels zwikten veelvuldig. We reden ook wel op het ijs in Pesie,s Zwembad, in de Sint Ansfridusstraat, dat inmiddels plaats heeft gemaakt voor woningen. De maan scheen, af en toe ging er in die winter een V één of V rwee over, Hitler,s wanhopge geheime wapen dat bedoeld was de oorlog op het nippertje te winnen. Wij kinderen stonden stil, luisterden gespannen. Want die krengen vielen meestal met een enorme knal te vroeg neer.
Mijn grootmoeder kon schoonrijden. Er is een foto van haar, snoezige jonge vrouw met een bontmofje voor haar buik. Ze draaide rondjes en achten, al of niet met een onbekende jongeman aan haar arm. Ze heeft zelfs wel eens een prijs gewonnen! Mijn opa reed hard, met zijn armen op zijn rug imiteerde hij Jaap Eden, onze toenmalige vaderlandse schaatsheld! Gisteren zag ik bij DWDD nog beelden van de Noorse Sona Henie, heel eng. Ze kreeg een handkus van Hitler, hetgeen haar voor de rest van haar schaatsleven op verdachtmakingen kwam te staan. En laten we vooral onze Nederlandse schaatskoninginnen niet vergeten; Sjoukje Dijkstra en Joan Haanappel die ook op wereldniveau schaatsten, ik vergeet nooit de dubbele Axel van Sjoukje waarbij zij zich aan de zwaartekracht leek te onttrekken!
Er gingen stemmen op, die bang waren dat onze nationale schaatssport zou gaan verdwijnen. Maar dit jaar lijkt het schaatsen internationaal aan populariteit te winnen! We zagen weer Noren meedoen, die waren vroeger altijd aan de bak. En de Aziaten hebben de schaats ook gevonden. Canadezen, Italianen, Amerikanen, een Fin….Want je moet er toch niet aan denken, dat onze kinderen niet meer leren schaatsen, die van mij hebben het in Kalenberg allemaal nog wel geleerd, zelfs de allerjongsten.
Maar de tijd, dat de vrouwen in de Noord Westhoek vroeger, als de gracht dicht lag, enthousiast riepen: “De was moet nog maar even wachten. Want we gaan nu lekker schaatsen!’ is voorbij. Zoals mijn buurvrouw. Ze zat voor het raam, toen er een stel jonge meiden aan de deur kwam: “Ga je mee schaatsen?” Mijn buurvrouw, die uit den Haag komt vroeg: “Hoe ver gaan jullie?”
“O”, riepen de dames. “Vijfentwintig kilometer!”. Mijn buurvrouw, een tough cookie”, pakte haar schaatsen, liet de was de was en ging mee. Leeftijd speelde geen rol. Maar nu: het vriest nog steeds ,s nachts…..dus wie weet…! Hoop doet leven!