Redactie AD
Titel: lezen.

O Nederlandse Taal! Mijn grootvader was een taalpurist. Een portemonnee kwam als “geldbuidel” uit zijn mond. Een paraplu werd : regenscherm”. Ik lees mijn lievelingsperiodiek (blaadje!), het Maandblad van het Genootschap Onze Taal en denk aan mijn grootvader. Hij stierf ver weg in 1945 in Afrika. Ik kocht zijn door mij verslonden lievelingsboeken voor mijn oudste drie kinderen. Het mooiste boek is “De Geschiedenis van San Michele”, van Axel Munthe, een Zweedse arts die in dit boek over het eiland Capri schrijft op een manier die mij mijn lange leven is bijgebleven.
Ik ben er zelfs in de vroeg jaren zeventig met vakantie geweest, twee weken in Hotel Quisisana gelogeerd, waar mijn toenmalige levensgezel en ik allebei een eigen badkamer hadden, met de grootste badhanddoeken ooit gezien! Het was de maand van Mei en het allerslechtste weer ooit. Het hotel was bijna leeg maar dat deerde ons niet. Iedere dag trok ik onder mijn warme waterdichte kleren mijn bikini aan, voor het geval de zon alsnog zou doorbreken. Maar langdurige regenbuien waren ons deel!
We voeren met de boot van Signor Umberto over woelig water een groene grot binnen. Door het hoog golvende water konden we de populaire blauwe grote grot niet bezoeken. Umberto vertelde ons over zijn jongensjaren, hoe hij hier met zijn vader ging vissen. Hij voer ons ook langs de hoge klif waarop de ruïne van het kasteel van de Romeinse keizer Tiberio stond. Tiberio, dol op kleine jongens, die hij na gebruik van de klif in zee gooide..
Ik ging naar de kapper, die ook door Wallis Simpson werd bezocht, de gescheiden Amerikaanse societydame voor wie koning Edward van Engeland afstand van de Engelse troon had gedaan. De kapper vroeg mij, of hij mijn voeten mocht verzorgen, mijn teennagels mocht lakken….maar dat ging mij qua luxe toch een straat te ver. We sjouwden het hele eiland rond, zagen de moderne villa “Malaparte” met groot plat dak van de beroemde Italiaanse schrijver Curzio Malaparte, die ook twee spraakmakende boeken schreef: “Kaputt” en “de Huid”. Op dat dak was een beroemde film met Brigitte Bardot gedraaid, Le Mépris.
Op Capri dronk ik mijn allereerste cappoccino. En we reden met een gammele taxi, een open Fiat, de berg op, waar op de top de villa van Axel Munthe staat, tegenwoordig eigendom van Zweden en ingericht als museum ter herinnering aan de wereldberoemd geworden schrijver.
Ik schrijf deze vakantieherinnering achter een raam waarlangs de regen zonder pauze neerplenst. Ik heb heel veel buitengewoon natte vakanties beleefd, die ik doorbracht met mijn bikini onder mijn regenkleren. Het heeft nooit mijn pret kunnen drukken. Vooral het vakantie-eten hield mij op de been. In zo,n Italiaans hotel, waar na de pasta de ober met de trolley vol taartjes linea recta naar mij toeliep. Alsof ze ruiken, dat ik geen nee kan zeggen….En wanneer het regent, hoef je ook geen vermoeiende tochten te maken. Je mag zonder smoes ogenblikkelijk op je bed gaan liggen lezen. Je mag ook in slaap vallen, en bij het wakker worden ogenblikkelijk verder lezen. En sla ‘De geschiedenis van San Michele” van Axel Munthe niet over. Dat boek wordt eeuwig herdrukt, u zult geen spijt hebben.