Redactie AD
Titel: Bert en Grada.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar botste ik bijna tegen vriendin Grada, die met haar fiets tegen een winderige regenbui optornde. Haar stuur hing vol plastictassen, op de bagagedrager stond een kartonnen doos. “Grada!”, riep ik blij haar eens in levende lijf te ontmoeten, ons contact bestond vooral uit langdurige telefoongesprekken. “Wat ben je aan het doen? Zullen we even koffie drinken?”
“Geen tijd!”, riep ze. Maar ze stopte toch. Ik voerde haar met fiets en al naar de koffieshop op de hoek. Ik hielp haar met de tassen, druipend zetten we ons aan een tafeltje. “Twee cappucini!” bestelde ik “Waar ben jij in ‘Godsnaam mee bezig?”
“Ik ben op weg naar de poes van Sonja, die zelf in haar huis in de Ardennen zit. Dat doe ik twee keer per dag. Ik zit dan ook nog even bij hem, een kwartiertje, anders is hij zo eenzaam….de.jager@ Dan ga ik door naar Karin. Haar zus is weduwe geworden, daar is ze nu voor troost naar toe. Haar twee katten doe ik twee keer per dag. Haar buurvrouw stond op de stoep, toen ik aankwam: “Of ik een week haar konijnen en kanarie wilde verzorgen. De kanarie is een makkie, maar de konijnen…! Die schijten dag en nacht. En ze hebben het hooi en het stro ergens in een kelderkast gezet…zes trappen naar beneden. Mijn Bert zei:”Ik voel me net een stadsboer!”
Met het oog op het vuurwerk hebben we het hok tijdelijk in de keuken gezet.
Op de gracht woont ook een vriendin, die is drie weken gaan back-packen in India: “Of wij haar poes Kees willen verzorgen, die moet iedere dag een pil voor zijn nieren hebben”. Gelukkig ben ik dan meteen op weg naar het verzorgingshuis, waar mijn oude vriendin woont met een heel oud hondje. Ik zorg voor het voer en dan gaat Bert een half uur wandelen, dat moet met dat hondje.
Het is allemaal passen en meten met ons eigen werk. Ik was zo doorgedraaid, dat ik gedachteloos met een glas water de plaspil van Kees in plaats van mijn eigen medicijn naar binnen sloeg…
Op oudejaarsavond lag ik, met oog op de oorverdovende klappen vuurwerk die we konden verwachten met onze drie neurotische katten, onze twee oude hondjes en Bert in bed.
Gelukkig mogen we volgende week alleen het oude hondje uit het verzorgingshuis verzorgen. En de planten van de bovenbuurvrouw geven we tijdens haar vijf maanden afwezigheid water. Gelukkig staan ze op zijn dakterras, dat is alleen in de zomermaanden veel werk…
We doen het graag, we vinden het nog steeds leuk. Het is af en toe ook een heel gepuzzel om alles in te passen…Maar het voordeel is dat ik overal heen loop met een doel, want zonder doel haat ik wandelen en nu blijf ik meteen goed op gewicht. En al die flessen zure rooie wijn die ze voor ons meebrengen geef ik weg, want we drinken niet”.