Redactie AD
Titel: Bofkont.

Zestig werd ze en ze kreeg van haar man Hans het origineelste cadeau wat hij kon bedenken. “Je hebt hier al vijftien jaar over gezeurd!”
Zo mocht Anita dan eindelijk naar “Het Beloofde Varkensland”, een bijzonder uitstapje naar de plek van de Familie Bofkont, vijftien jaar geleden opgericht door Dafne Westerhof, ergens op de grens van Amstelveen en Bovenkerk. Hier voert zij op de meest originele manier haar vreedzame strijd tegen de bio-industrie. “Wij delen hetzelfde gedachtegoed!”,glundert Anita op weg naar haar cadeau.
“Gewoon ouwe kleren, maar wel stevige rubberlaarzen”, luidt de dresscode voor zo,n bezoek. Ongeveer twintig mensen verzamelen zich op de dijk bij de grote ketting, die de toegang die “Het Beloofde Varkensland” scheidt van de mensenwereld. “Hier worden we opgehaald. Op het erf worden we hartelijk begroet door een kip, een poes en acht koeien bij een hooiberg. Alles loopt vrij rond. “Niet wij, maar de dieren zijn hier de baas. Het is hun woonplek. Wij zijn bij hen te gast!”, is de uitleg.
Na een modderige tocht in het land, waarbij slootje wordt gesprongen gaan we naar het domein van de varkens. Dit is het hoogtepunt van het bezoek, hier heeft Anita naar uitgezien. De dieren krijgen hun maaltijd, boterhammen met pindakaas en daarop de medicijnen, zoals “Glucosamine, tegen de artrose. Dat houdt ze op de been.”
“De varkens zijn zo mooi. Ze worden niet oud. We weten maar weinig van ze af, er is weinig studie naar gedaan. Dit hier zijn oude beesten, gered uit de bio-industrie. Het is hier hun pension, zeg maar Rusthuis “Avondrood”. Ze doen graag een dutje, lekker liggend in het stro. Een en al tevredenheid, net als de kleine varkens, de zwijntjes. Dan mogen wij de varkens masseren. We krijgen aanwijzingen welke plekken zich daar bij uitstek voor lenen. Zoals de achterhand, de pootjes en, net zoals bij honden en poezen, achter de oortjes….Er heerst hier een totaal ontspannen sfeer. De varkens liggen heel diep te snurken.
Anita: “Voordat dit snurkfestijn begint leveren wij onze mobiele telefoons in, foto,s nemen is ook niet aan de orde. De foto,s neemt Dafne zelf, die kun je dan na afloop bestellen. Alles werkt hier mee om in dit bejaardenhuis voor oude varkens een ongestoorde relaxte omgeving te scheppen. Wij voelen ons één met De Familie Bofkont”.
Anita heeft haar cadeau, dat bij elkaar zon vier uur duurde, genoten! En bij haar verhaal voel ik in mij een lichte behoefte mij te bekeren tot vegetariër. De foto,s van Anita en haar man Hans, die daar in het stro bezig zijn de knorrende varkens te masseren, zijn aanstekelijk. Maar vooral de verhalen over de bio-industrie zijn overtuigend. Mijn oudste kleindochter is al zo ver. Zij is overtuigd bezig met de overgang naar een vegetarisch bestaan. Op onze familiebijeenkomsten wordt vlees niet gemeden: zelfgemaakte saucijzenbroodjes vinden gretig aftrek. Maar kleindochter propageert nepvlees-snacks> “Zo lekker oma. Met een beetje kerry…!”