Redactie AD
Titel: Tania.
Vuurwerk! Tania Kross zette Maandagavond de Mary Dresselhuyszaal in het De La Martheater op zijn kop met haar buitengewoon originele voorstelling van Carmen. De heerlijke aria,s van Georges Bizet, die al in de jeugd van mijn al jaren dooie grootmoedertje door slagersjongens tot negentiende eeuwse tophits werden gefloten in een tijd dat er geen andere openbare geluidsdragers bestonden dan die jongens met manden voorop hun fiets, klonken als nieuw in deze unieke uitvoering.
Het liefdes-duet tussen en Don José, waarbij de Don(Charles Hens) als een geile krolse kater prachtig zingend, half op zijn knieën liggend, Carmen bepotelt is zwoel en grappig tegelijk. Al dat liefdesvuur wordt opwindend ondersteund door de authentieke flamencozang en opzwepend voetgeroffel van Erminia Fernandez Cordoba en Irene Alvarez en de flamencopercussie van Claudio Spieler. Ook de hartbrekende klanken die Melissa Ussery uit haar viool streek, liepen af en toe langs mijn ruggengraat…En toen Tania de volle zaal aanzette tot luid meezingen en ritmisch handgeklap van de bekende nummers, die duidelijk nog in ons collectief geheugen voortleven, kende het enthousiasme van het publiek geen grenzen.
Ik denk terug aan mijn eerste jaar in Amsterdam. Ik mocht met mijn eerste vriendje mee naar Carmen, toen nog uitgevoerd in de Stadsschouwburg. De toen in ons land beroemde sopraan Cora Canne Meijer zong de rol van Carmen, die helaas in haar doodsmak in de laatste scene van de opera haar pruik verloor…Hierdoor werd ik zo teleurgesteld in het genre, dat ik zeker tien jaar lang alles wat op opera leek meed als de pest!
Later is deze weerzin weer glad getrokken door allerlei mooie voorstellingen die ik hier en daar bijwoonde, maar die eerste confrontatie met het opera drama heeft heel lag mijn afkeer bepaald. Op een vakantie in Venetië, hoorde ik in het beroemde theater “La Fenice” een uitvoering van “Les Indes Galantes”, ter gelegenheid van de vierhonderdste verjaardag van de sterf- of geboorte dag van componist Rameau. De held zat langdurig te zingen op een houten olifant, de suppoosten van het theater en de musici van het orkest waren allen gekleed in blauw fluweel en droegen zilveren pruiken!
Wegens de lange duur van de voorstelling waren er twee pauzes ingelast, waarin prosecco en chocoladetaart werd geserveerd., zodat je dat langdurig zingen van de prins op de houten olifant wel uithield….Later in mijn leven kreeg ik ook zonder prosecco en taart de smaak alsnog te pakken en beleefde de mooiste voorstellingen in ons eigen nieuwe muziektheater.
En nu kreeg Carmen voor mij de ultieme herkansing! Tania Kross die haar strepen al had verdiend met haar jarenlange voorstellingen overal ter wereld, heeft met de hoogst oorspronkelijke opvatting van deze opera die van moed getuigt, haar publiek een grootse verrassing bereid. Komt allen, geniet en zing mee!