Redactie AD
Titel: Wildplassen.

Ook ik plaste wild. Gelukkig is dit strafbaar feit lang genoeg geleden om verjaard te zijn. Op een ochtend, gevangen in een urenlang file ter hoogte van de IJsselbrug bij Deventer was mijn blaas dermate geprikkeld dat er geen oplossing was behalve dan eenvoudig ledigen. Ik zat muurvast in die ellendige file. Ik dacht aan Tom Poes, die een oplossing moest zoeken voor Heer Bommel en zichzelf…
Waar? Goeie vraag. Ik keek om me heen, Strak voor zich uitkijkende bestuurders, het stuur nog steeds geklemd in beide handen, hoewel sturen geen zin had in onze ijzeren stilstand. Ze zaten letterlijk klaar om drie meter op te trekken, wanneer de stoet zich in beweging zou zetten. Wanneer mijn blaas zou kunnen spreken, zou ze gillen, nee schreeuwen: “Leeg mij! Alsjeblieft! Leeg mij!”
Ik dacht aan wijlen Corrie Vonk, vooruitstrevende niet voor één gat te vangen echtgenote van Wim Kan. Haar advies voor hoge nood op het toneel gedurende een scene was: “Gewoon laten lopen meisjes! Gewoon laten lopen!” Ik dacht ook aan de uitspraak van die kantonrechter die de wildplassende mevrouw had veroordeeld en een boete had gegeven: “Dan moet u maar naar een mannen urinoir gaan!”
Ik moest kiezen. Laten lopen was geen optie. Ik moest over anderhalf uur voor het front van een gehoor van bibliotheekgangers, die hoopten op een vrolijk verhaal over mijn enerverende schrijversleven verschijnen. Enerverend! Ja!!! De gedachte aan een optreden met een natte broek aan mijn bibs, stuitte mij erg tegen de borst.
Ik nam een besluit. Ik zette mijn schaamtegevoel uit. Ik opende het portier aan de kant van de berm. Ik schoof naar de bijzittersstoel, liet mij voorzichtig in die berm zakken, stroopte mijn broek af en liet ruisend mijn blaas leeglopen in het toch al door de regen zeiknatte grasrandje langs de weg. Ik wist niet of al die strak kijkende mannenogen in al die vatzittende auto,s mij in de gaten hadden, dat kon mij werkelijk geen donder schelen. Ik genoot van de enorme opluchting als gevolg van mijn actie. Ik hees mijn broek weer op en kroop terug in mijn vierwieler.
Ik wil graag stemmen verzamelen voor een actie tegen de kantonrechter die onze wildplassende mevrouw veroordeelde tot het betalen van een boete. Wij laten hem eerst flink drinken. Dan moet hij in de spits proberen Deventer te bereiken. Een observerende politiewagen rijdt achter hem. En op het moment, dat hij het niet meer houdt en aanstalten maakt het portier te openen om zijn blaas te ledigen in de berm, slaan wij toe! Hij wordt bekeurd. En veroordeeld tot het starten van een actie het aantal openbare toiletten in Amsterdam van drie naar honderd uit te breiden. Jawel, dat aantal blijft ook nog onder het aantal urinoirs in de hoofdstad…maar het is een begin!