Redactie AD
Titel: Hoera!
Ooit, jaren geleden, ben ik er mee begonnen. Een kind, dat in het buitenland studeerde, vierde zijn verjaardag ver van huis. Ik belde hem met inachtneming van het tijdsverschil van Amerika met ons land en zong voor mijn eerstgeborene uit volle borst voor hem “Lang zal je leven!”.
Deze moederlijke muzikale felicitatie viel in goede aarde. Vanaf dat ogenblik was het telefonisch zingend feliciteren standaard in de familie. Eerst deed iedereen mij na en werd ik zelf toegezongen bij het krieken der verjaardagen, vervolgens breidde ik het bestand van toegezongenen uit tot verse kennissen, geliefden en ex-geliefden, buren en betrouwbare zakenrelaties.
Ik lag dan zelf op mijn verjaardag veel te vroeg klaarwakker in mijn bed te wachten, de telefoon onder handbereik, op het eerst gezang. En wee degene, die verzuimde deze inmiddels in onze familie tot adat verheven gewoonte, te vergeten.
Laatst nog berichtte een familielid mij, dat haar man zich buitengewoon tekort gedaan voelde. “Marjan heeft niet gezongen!”
Hoewel ik drie weken over tijd was, haastte ik mij dit verzuim goed te maken, door twee keer zo gevoelig als normaal de hymne ten gehore te brengen. Ook riep ik na het lied drie keer luid: “Hoera, hoera, hoera!” Tevreden geknor was mijn beloning en ik mocht ook komen eten!
De oogst aan inzicht die ik verwierf in de stemkwaliteit van een aantal vrienden en kennissen, was groot. Stemmen veranderen bij het klimmen der jaren. Oude vriendinnen toonden soms buitengewoon goedgeconserveerde, maar toch een beetje bevende sopranen. Ook zijn er een aantal sopranen die minstens een hele octaaf zijn gezakt en nu meer de allure van een warme bas-bariton vertonen. De maat houden is ook een puntje. En zuiver intoneren is niet ieders talent…Maar de inzet van de zangers en zangeressen was zo hartelijk, ze durfden zo onbekommerd hun zangnek uit te steken, met vrolijke schaamteloosheid zongen ze er onbekommerd en soms ook vals op los!
Sommige personen zetten niet ogenblik het “lang zal je leven in”, maar begonnen eerst zichzelf bekend te maken Nou ja…bekend…! Ze openden het gesprek met “Met mij!”. Al sla je me dood, wie is dat?
Je laat een stilte vallen. Dan roept de beller: “Met Marijkel”
Ik ken wel vier Marijke,s…Wie van de vier???
Maar om op de verjaardagzang terug te komen. Ik draaide vorige woensdag het nummer van een jarige vriend. Er werd opgenomen en ik ging uit volle borst los! Na de laatste klanken riep ik nog blij: “Hoera! Hartelijk gefeliciteerd!”
Een sonore mannenstem: “Dank u wel. Maar ik ben niet jarig. U draait een verkeerd nummer!”