redactie AD
Titel: oplossingsgericht

Ik kijk eens naar mijzelf en zie een nuchtere oplossingsgerichte, zelfstandige, licht eigenwijze oude vrouw, die in staat is haar eigen leven te leiden zonder voortdurend ‘help’ te roepen als zij de jampot niet kan opendraaien of haar teennagels te knippen omdat zij er zelf niet meer bij kan…
Enfin dit wordt geen klagen-lijstje. Dit wordt een verslag van een zelf-red-actie
Na de succesvol verlopen operatie aan mijn linkerschouder was ik eindelijk in staat zelfstandig onder de douche te gaan. Waardoor het verlangen naar een heerlijk warm bad, dat uren mocht uren door er steeds een beetje vers warm water bij te laten lopen, bij mij zo hoog opliep, dat ik zon op een oplossing. “Bedenk een list!”, sprak ik mijzelf toe. Want zou ik wel op eigen kracht in staat zijn weer UIT dat bad te klimmen?
“Ik weet het! Ik ga eens even helemaal aangekleed in dat lege bad zitten. Dan kan ik oefenen hoe ik zonder hulp van buiten op eigen kracht er weer uit kom!”
Zo klom ik, gekleed in lange broek en wollen trui, harige sloffen aan de voeten in mijn grote lege bad.
Daar zat ik. Even uithijgen. En nu er weer uit! En denk er om: niet steunen, leunen, of op een andere manier de zojuist gerepareerde arm belasten…..
Ik zette de spierkracht van mijn benen in , probeerde mij met de kracht van mijn rechter arm op te hijsen aan het douchegordijn, dat spontaan afscheurde…O lieve help, ik realiseerde mij plotseling dat ik was vergeten mijn mobieltje naar de badkamer mee te nemen. Ik had ook de buitendeur op slot gedaan….., uit angst te worden gestoord bij mijn experiment!
Even werd ik heel klein beetje moedeloos. Toen kreeg ik de slappe lach. Hier zat ik, niemand wist dat ik van plan was aangekleed in een leeg bad te gaan zitten. Na een week zou de hulp, die pas volgende week zou aantreden, mij vinden: dood, hartstikke dood, verschrompeld, mijn kleren als vellen om mijn mager geraamte hangend.
Na deze sombere gedachten even te hebben gekoesterd vatte ik weer moed en kreeg mijn oplossingsgerichte karakter weer de overhand.
“Hup ouwe berk!”, riep ik mijzelf toe. En met een buitengewone krachtsinspanning drukte ik mij met mijn rechter arm op, tot mijn bilpartij de rand van het bad bereikte, zodat ik even zittend kon uitrusten. Daarna greep ik rest van het gescheurde douchegordijn vast met dezelfde rechterhand en sloeg mijn rechterbeen over de badrand, tot mijn tenen op de badkamervloer rustten. Ik zat nu in de galopstand op de rand van het bad, aan iedere kant een been. Gered!
Wat was ik toch een flinke ouwe meid! Halleluja!