Redactie AD
Titel: houdbaarheid

Wanneer heeft iemand het eeuwige leven in ons collectief geheugen?
Ik mocht naar de voorstelling “Telkens weer …Het dorp”, een heerlijke avond waar we nog eens konden genieten van een rijke selectie uit het repertoire van Wim Sonneveld waarvan een groot aantal teksten zijn geschreven door Friso Wiegersma, zijn levensgezel. Wim Sonneveld is op het ogenblik weer volop in de publieke belangstelling geslingerd door het verschijnen van het boek met de correspondentie tussen Wim en zijn partner. In deze brieven komt de geaardheid van Wim Sonneveld en zijn relatie met Friso Wiegersma gewoon aan bod, hetgeen in de jaren waarin de brieven zijn geschreven absoluut geen publieke zaak was. (Zojuist bereikt mij het bericht dat in Duitsland Angela Merkel overstag gaat voor het homohuwelijk, ruim veertig jaar nadat deze brieven zijn geschreven!)
Theater “Het Zonnehuis” , bouwjaar 1932, Amsterdamse School, uit zijn winterslaap gehaald en in 1993 op het nippertje gered van de sloop, met zijn authentieke interieurs is inmiddels rijksmonument en in oude staat gerestaureerd. En biedt nu weer onderdak aan de muzikale Sonneveld-hommage, gespeeld en gezongen door de gelauwerde Vera Mann (o.a.Sweeney Todd), Frans Mulder (Purper, Moeder , ik wil bij de revue), Mitch Wolterink (Het Klokhuis,Rent), en last but not least de getalenteerde Julia Herfst (pikant detail, zij is de kleindochter van Jasperina de Jong en Erik Herfst). Een smakelijk begeleidingsorkest staat onder leiding van pianist Maurits Fondse en het repertoire van Sonneveld staat garant voor het oer-meezing-gevoel waar ik persoonlijk heel gevoelig voor ben! Vooral als het lied over de poetskwaliteiten van Dora, gezongen door de onvergetelijke Leen Jongewaard uit de musical “De Kleine Parade” wordt gespeeld, dan ga ik over tot volle borst meezing-gedrag!
Ik word deze avond vergezeld door mijn oudste en mijn jongste zoon, met het oog op de participatie aan het orkest van hun broer gitarist Ruud Jan Bos. En omdat zelden en ten onrechte de namen worden genoemd van de mensen, die het muzikaal tapijt vormen van de exercities van de prominente spelers, noem ik nu maar meteen voor de volledigheid en met respect de resterende heren van het orkest: saxofoon en EWI Louis Gerrits, en op de contrabas Paul Mulder!
Voor mijn jongste zoon zijn een aantal van de door mij enthousiast mee-gebromde nummers totaal onbekend. Waardoor ik vaststel, dat zelfs de houdbaarheid van een aantal van deze in mijn collectief geheugen getimmerde liederen ook discutabel is. Maar ja, “De Kleine Parade”heb ik maar liefst VIERHONDERD MAAL gespeeld en gezongen als mademoiselle Monique uit Maubeuge, de verloofde van schilder Jollema, gespeeld door Joost Prinsen, die van alles kan, maar dansen is niet zijn grootste talent. Zodat hij in ons liefdessduet VIERHONDERD MAAL mijn tenen niet heeft ontzien, terwijl ik tegelijkertijd mijzelf, al zingend, op de ukelele moest begeleiden!!!
Ja dames en heren, spelen, dansen en zingen tegelijkertijd, het is een hard vak! Het is maar goed dat ik ben gaan schrijven. Dat kan je ook zittend doen!