Redactie AD
Titel: facebook

“Go! Wat zie jij er goed uit! Helemaal niet iemand met griep! En wat zit je daar nou weer voor lekkers te eten?”
Heb ik griep?
“Ik wist niet dat je golfde!” O, golf ik?
Facebook. Ik heb een facebook pagina, maar ik heb nooit tijd om er op te kijken. Bovendien weet ik nooit goed hoe ik er op moet komen. Voortdurend wordt mijn geweten getergd en belast door alle mensen, die mij bijna dagelijks herinneren aan alle verjaardagen die ik vergeet. Maar die meldingen zijn zo geplaatst, dat je nog een hele tijd moet zoeken hoe je dan op de pagina van die jarige komt.
“Organiseer een evenement”, roept Facebook mij toe. Ik kijk wel uit. Mijn leven wordt geregeld verstoort door alle evenementen die het van zichzelf al voor mij in petto heeft, niet nog meer evenementen alsjeblieft!
Nu is het wel zo, dat mijn nageslacht iedere hap, die ik hun nabijheid eet wordt vastgelegd. “Moes aan de kaasfondue!”. “Moes eet taart!”, “Moes eet een haring”. “Moes kluift kip!”, “Moes haalt spinazie uit haar kies!”
Ook de vrienden doen mee aan het continue feuilletonverslag dat men van mij op facebook vastlegt. Zodra ik kauwend wordt getraceerd : “flats” – voor facebook! En ik heb ook gehoord, dat je het er nooit meer afkrijgt…
Wat dat golfen betreft: ik golf NIET. En ik ga het niet doen ook! Het misverstand komt in de wereld door de verjaardag van een van mijn zoons. Dan trekken wij met de hele familie naar een openbare golfbaan, met barbecue, om zijn verjaardag te vieren. Ik probeer me schuil te houden in een rustig hoekje, maar daar is de vraag weer:”Oma Moes! Sla jij nou ook eens een balletje!”
OK, ik wil geen spelbreker zijn. Ik posteer mij met een golfstick en een bal aan de voet in de juiste houding, zo,n beetje sjiek gebukt, en dan is het weer zover:”Moes golft!”
Zodat de af en toe in mij geïnteresseerde langstrekkende facebookkijker denkt, dat mijn leven bestaat uit het van maaltijd naar golfbaan naar hightea naar golfbaan naar fonduefeestje naar golfbaan en terug bestaat.
Ik voel mij repelsteeltje. Niemand weet, hoe mijn echte leven eruitziet…hoe ik sloof en buffel, ramen lappend en aardappelen schillend, pap roerend en knopen aannaaiend, luiers verwisselend en slaapliedjes zingend, boekenschrijvend, en van liefdesleed aan mijn (telefonische) borst snikkende vriendinnen troost . Maar de weerklank van dat zogenaamde gewone dagelijkse leven klinkt op facebook als een rare galm, een licht ontstemd liedje.
Het enige waar ik echt voor val, dat zijn de kiekjes van de kleinkinderen. Ik ben een authentieke opoe, kijk altijd in alle kinderwagens, prijs de babies, vraag altijd of het een jongen of een meisje is (dat is niet altijd te zien…) en krijg ook steevast alle honden achter me aan. Dat schijnt alle vrouwen boven de vijfenvijftig te overkomen. die schijnen lekker te ruiken.
Honden houden van oud.