Redactie AD
Titel: Poes.
“Een pan met geld!”
Mijn jongste kleindochter is jarig. Acht wordt ze en deze oma heeft zo,n vrolijk blauw email pannetje, waarin de visboer zijn klaar-voor-de-oven -kabeljauwhap aan de man brengt, met al haar gespaarde kleingeld gevuld.
“Wat wil je voor je verjaardag?”, was mijn vraag.
“Een cavia, En anders geld!” Ze weet dat het geen cavia wordt, want wie moet er op de cavia passen, als zij en haar zus op school zitten en haar ouders ook aan het werk zijn. Ik vind het maar niks, kinderen die zonder dieren opgroeien. Zelf groot geworden met grote hoeveelheden loslopende poezen, zielige en gewone hondjes, tamme muizen die op tafel mochten spelen op een beddenlaken uit de wasmand, schildpadjes, die plotseling verdwenen om na weken half verdroogd weer te voorschijn te komen, waarna ze naar de opvang in Artis werden verhuisd. En niet te vergeten de uit het nest in het Randenbroekerbos gevallen jonge kraaien, die mijn broertje probeerde te redden…Er kwam ook een paardje, niet op de tweede verdieping in de amsterdamse bovenwoning, maar thuis op de manege-boerderij met New Forestponies van de familie Post, waar mijn drie oudste kinderen leerden rijden in een tent met los klapperend tentdoek!, Mijn enige dochter, middelste kind tussen vier jongens, kreeg op haar achtste verjaardag dit cadeau, terwijl het nog in de buik van Suzy zat, We reden voor dag en dauw naar Muiderberg, naar manege Anydale, waar de zwangere pony Suzy met een strik aan haar halster stond te wachten op de jarige. “Hierin zit je cadeau!”, riepen wij, op de dikke buik van Suzy wijzend, waarin wij voor een prikje het ongeboren paardje hadden gekocht, Wij hadden mazzel, het bleek een getalenteerde springpony te zijn, die na drie jaar in de wei te hebben gelopen, op haar rug mijn dochter naar menige wedstrijd heeft gereden. Tot haar benen over de grond sleepten en wij Janic hebben verkocht aan een ander klein meisje.
Nu zit dan mijn jarige kleindochter achter haar pan met geld en telt. Haar ouders leren haar en haar zus hun eigen spaargeld te beheren, met een eigen spaarrekening, iets wat mij nooit is geleerd, waardoor er ook een gat in mijn hand kon groeien…wat nog steeds de grootste beheersing van deze oma vergt, Enfin, nooit te oud om te leren…Wij zingen “Lang zal ze leven!”, kleindochter blaast acht kaarsjes uit, wij snijden de foto bovenop in stukken. En dan barst er toch discussie los over de aanschaf van een poes! Ik houd mij stil, maar mijn poezenhart vult zich met hoop, Dit is het enige huis in de familie waar nog geen poes op mijn schoot springt…”Een huis zonder poes is als een ei zonder zout!”, mompel ik zachtjes voor mij heen”Wat zeg je oma?”
“Niks”, lieg ik. O,wat gun ik ze van harte deheerlijke warmte van een spinnende kat op hun koude voeten. Kan geen kruik of elektrische deken tegen op!