Redactie AD
Titel. Marianne Zwagerman

O Marianne Zwagerman, wat had ik je graag willen knuffelen, toen je daar, op de Zondagse bank bij Rik Nieman, gekleed in een vrolijk gestreept groen-wit tentdoek, met aan je zondagse voeten de meest jaloersmakende schoenen ever, je op jouw heldere compromisloze manier een flinke baksteen door de ramen van het het huis van onze nationale darlings, de windmolens, knalde!
“Rendement!”, riep je strijdvaardig, “kijkt er nooit iemand naar het rendement van die dure dingen? Als je bedenkt dat ze met ons geld worden betaald? ONS GELD! ”
Zelf heb ik nog eens deelgenomen aan een spontane actie van mijn dorp Kalenberg, waar wij, de bevolking, er op het nippertje achterkwam dat een aantal op winst beluste investeerders aanstalten maakte zeven van die landschap vervuilende monsters aan de rand van ons natuurgebied te plaatsen.
Toen waren de rapen gaar! In gesloten colonne trok het hele dorp naar de plaats waar een en ander bij stemming zou worden beslist. En zie..ze werden afgekeurd!
Is er niet een alternatief voor windmolens? Een zoon van een mijner vriendinnen heeft al jaren zonnepanelen op zijn dak, waardoor hij per maand slechts een luttel bedrag aan energie kwijt is.
Ik ga nu maar niet uitleggen waarom ik het zo roerend met Miss Zwagerman eens ben, dat bewaren we voor een ,andere keer.
Ze liet de kijkers ook nog even in haar ziel kijken. Want er was nog meer die ochtend, los van die vermaledijde windmolens, waarop je met tranen in je ogen bekende hoeveel pijn het je deed afscheid te moeten nemen van je trouwe oude vervuilende vierwieler… ook dat herkende ik zo goed. Je voegde er nog op nauwelijks verstaanbare toon aan toe,, dat je eens had gehoord dat vooral mensen met een hogere vorm van intelligentie dit soort persoonlijke gevoelens koesteren voor onpersoonlijke dingen.,t Is maar goed dat je niet hoort hoe ik intimiteiten uitwissel met het stuur van mijn saab, terwijl ik absoluut niet pretendeer slim te zijn…
De kracht van dode dingen…ik ben er dol op. Schaartjes van lang geleden gestorven grootmoeders. Uit elkaar vallende poëziealbums, met plaatjes van vergaan fluweel. Ansichtkaarten van Indische voorgalerijen met tantes in shantung jurken, ooms in witte tropenpakken…
.Ik laat mij meeslepen door de onverwachte kijk in de binnenwereld van Marianne Zwagerman, kan de verzoeking bijna niet weerstaan mijn eigen binnenwereld voor u te openen…..Maar het is theetijd, de kast gaat dicht, De volgende keer meer…