Redactie AD
Titel: Wilhelmusgevoel.

Ach, dat heerlijke brok-in-de -keel gevoel, het ooit door Johan Huizinga benoemde natte-ogen- Wilhelmusgevoel…Zo lief, dat onze Siebrand Buma ons weer bij de les wil houden, door het zingen van ons volkslied, staand ( nee,,,ik heb het ook vroegernog nooit iemand zittend zien zingen).
Ik kijk altijd met intense belangstelling op de televisie naar de Italiaanse voetbalelftallen, die jongens die met de hand op het hart uit volle borst en zonder ook maar een woord van de tekst van hun nationale hymne te missen, vaak met gesloten ogen hun vaderlandsliefde hartstochtelijk de wereld in-zingen. Door lang geleden bij de padvinderij goed op de monden van de tegenover mij staande clubgenoten te letten kon ik al snel uit volle borst de tekst meezingen: “Wilhelmus van Nassauwe ben ik van Duitse bloed!” Die tekst, zo kort na het beëindigen van WO 2 waarvan ik als kind ook de nodige schrammen had opgelopen, met daarin dat Duitse bloed, maakte een lichte weerzin in mij los. De weerzin verdween wel weer … En op mijn dertiende jaar, als assisent-rondeleidster heb ik feilloos leren playbacken, een kunst die mij in mijn latere beroepsleven menigmaal uitstekend van pas kwam.
Vervolgens zongen wij “Hoort! Zegt het voort!”, ook zo,n ouwe meezinger die ons bij het lopen in marstempo strak in de maat hield. Na een jaar hield ik het clubleven bij de padvindsters voor gezien. Ik had een grote voorkeur mij bij de gezamenlijk kampvuren na afloop bij de verkenners te voegen, aantrekkelijke puberknullen met kniekousen met kwasten. Bij die momenten heb ik mij laten onderwijzen in de prille liefde. …
Later, bij live televisieopnames zoals het kinderprogramma “Oebele”, waarbij ik vaak moest zingen, was ik een meesteresse van het op het juiste live ogenblik mijn kop met zingende mond zo te draaien, dat de kijker absoluut niet in de gaten kon hebben, dat ik niet de juiste tekst voortbracht…..
Ik kom weer terug bij mijn uitgangspunt, het zingen van het Wilhelmus. Door de zoete Buma op zijn verlanglijstje gezet, terug in de klas, staand naast het bankje voor aanvang van de les, te zingen. Het lied heeft vijftien coupletten, maar meestal zingen wij daar maar twee van. En ik heb ondervonden, dat wij tegenwoordig ook schaamteloos zingen van ons “Duitse”bloed. Daar komen wij gewoon voor uit, niks geen Diets gedoe.
ER is één moment, waarop het ouderwetse oprechte Wilhelmusgevoel vrolijk door mijn aderen stroomt: . .Dat is wanneer het hoogste podium wordt beklommen door een van onze beste schaatsers en/of schaatsters. Irene of Sven, het maakt mij niet uit. En dán het Wilhelmus!
Ik ben , wegens dunne enkels, op de schaats nooit goed geworden, krabbelde altijd maar zo,n beetje mee achter de grote oude slee op de oude schaatsen van mijn grootmoeder, die lang geleden prijzen won met paar-rijden. En als er onze schaatsers er voor zorgen dat het Wilhelmus word gespeeld, dan zing ik wel eens zachtjes mee….Het eerste couplet is er indertijd bij de padvinderij grondig ingeramd!