Redactie AD
Titel: Bouwvakkers

Zondagavond, aan de vooravond van de uitreiking van de Oscar,s, was ik aanwezig in het Amsterdamse Ketelhuis, waar de beroepsgroep van scenarioschrijvers bijeen was gekomen om de uitreiking van de Zilveren Krulstaarten voor het beste scenario bij te wonen tijdens een vrolijke viering met een scenaristendiner voor genomineerden en belangstellenden. Maritta van Olphen, moederoverste, tevens vraagbaak en regelaarster van het Netwerk Scenarioschrijvers,(“Ik heb alles persoonlijk vóórgeproefd!”) zojuist opererend onder de paraplu van de Auteursbond, had mij het dinermenu telefonisch toegefluisterd. Ook de openingsspeech door de gelauwerde schrijfster Joke van Leeuwen prikkelde mijn nieuwsgierigheid en zo bevond ik mij al snel aan een tafeltje samen met Sander de Regt, winnaar van de Gouden Pen, voor de honderdduizend bezoekers die de film “De Club van Sinterklaas en geblaf op de pakjesboot” had getrokken. Tussen de pompoensoep en het duurzame spiesje kalkoen toonde Sander trots zijn prijs . Hij vertelde over de piketpaaltjes en compromissen waartussen hij in zijn werk als scenarioschrijver af een toe moet slalommen om zijn doel te bereiken!
Ik neem diep mijn hoed af voor de scenarioschrijvers. Zij zorgen voor de fundamenten van de bouwwerken die regisseurs, cameramensen, belichters, componisten, decorbouwers en last but not least de acteurs nodig hebben om optimale resultaten te halen. De”oh”s en de “ah” en de spotlights van het succes zijn meestal niet voor de “bouwvakkers” van het product.
Hugo Heinen kreeg een Zilveren Krulstaart voor het scenario voor de speelfilm”Tonio”, naar de autobiografische roman van Adri van der Heijden. “Alleen op de wereld”, beroemde klassieker, modern bewerkt door Mieke de Jong, Anne Hofhuis en Myranda Jongeling kreeg de Krulstaart voor beste televisieserie. De Krulstaart voor beste scenario korte film ging naar Matthijs Bockting en Eva M.C.Zanen voor “Hoe het zo kwam dat de ramenlapper hoogtevrees kreeg”‘. De nestor van de geschreven kritiek Walter van der Kooi kreeg dit jaar als eerste De Zilveren Pen, voor zijn besprekingen van Nederlands televisiedrama in De Groene Amsterdammer waarin de scenarioschrijver zichtbaar werd.
Tussen al die glundere gezichten moest ik denken aan de indrukwekkende documentaire “Slag in de Javazee” ,van Olaf van Joolen, die ik .s ochtends in een vieuwing had gezien. Een oom van mij had die slag overleefd, wist te ontkomen aan de genadeloze bombardementen van de Japanners en wist met een aantal overlevenden aan boord via Singapore en Zuid Afrika naar Suriname te vluchten.
De bedoeling een zee-monument voor de gestorven marinemensen op de plek van de Slag in zee te hangen werd verschrikkelijke verstoord door de ontdekking dat de wrakken van de De Ruyter en de Java helemaal waren verdwenen. En het wrak van De Kortenaer werd gedeeltelijk onmanteld. De 81-jarie zoon van Schout bij Nacht Karel Doorman vertelde zijn persoonlijk verhaal over de vader die nooit meer terugkwam. En het misverstand over de uitspraak “Ik val aan. Volg mij!” Doorman schijnt geroepen te hebben “Stay in line”, toe een van de drie schepen midscheeps door de Jap werd getroffen en afzwaaide. Daardoor werd de lijn verbroken….Karel Doorman bleef bij zijn bemanning aan boord om samen met hen onder te gaan…
Ik zat daar in mijn eentje stil te kijken naar het drama dat in de excellente documentaire onsentimenteel en confronterend werd getoond.
Ik hield het niet droog.