Redactie AD

Titel: Unilever.

Een huwelijk tussen een Nederlandse margarinefabriek en een Engelse Zeepkoning leidde in 1930 tot onze huidige multinational Unilever, die op het ogenblik onder druk staat van een overname van een andere gigant. Dat bericht deed bij mij een geschiedenis uit het leven van mijn ouders opborrelen, waarin Unilever een rol speelde. Mijn vader maakte in 1930 mijn moeder het hof, hij reed in een T-fordje, waarop het portier in grote letters de naam van zijn werkgever stond. Mijn vader, opschepper die hij was, draaide het portierraampje naar beneden ter hoogte van de stoep waarop mijn mooie jonge moedertje op hem wachtte, en hing over dat portier en over de naam Unilever zijn regenjas!
Zijn werk bestond in dat jaar uit het aan de man brengen van de producten van Unilever. Men had daar een magnifieke modieuze lippenstift ontwikkeld, die in de grote stad grif werd afgenomen. Mijn vader begaf zich op zijn verkooptochten ook naar Spakenburg, een vissersdorp waar in de vroeg jaren dertig nogal een gesloten zeer conservatieve bevolking woonde. De zonden werden daar uitsluitend in het geheim bedreven. Mijn vader ging daar de drogisterijen langs en beval de prachtige vuurrode buitengewoon modieuze lippenstift warmpjes aan als heilzame lippenbalsem….Hij had een geweldig overtuigende verkoopbabbel. Wanneer de jonge Spakenburgse meisjes en vrouwen deze geneeskrachtige stift op hun gulzige lippen zouden smeren, waren ze verzekerd van zulke glanzende en gezonde lippen dat de jonge vissers hieraan geen weerstand zouden bieden!
Trots vertelde mijn vader aan zijn jonge vrouw (mijn moeder) dat hij zijn hele voorraad rode lippenstiften in Spakenburg was kwijt geraakt!
Maar…in Spakenburg hoefde hij na deze geweldige verkoopboodschap NOOIT meer terug te komen, daar hebben de rotte tomaten lang op zijn komst gewacht!
Je moest in Spakenburg ook nooit op Zondag fietsen, daar waren ze fel op tegen. In de grote familie van mijn moederskant was er ook nog eens een ontzettend leuke tante,die in 1930 een geheime verhouding met een van de directeuren van Unilever onderhield. Ik durf dit feit hier onbekommerd neer te schrijven, alle personen die in dit verhaal meespeelden zijn al geruime tijd geleden veilig overleden…
Langzaam ontdekte ik dat bijna alles wat ik in mijn huishouden, maar ook daarbuiten gebruikte op het gebied van smeren, roeren en poetsen van Unilever afkomstig was. Ik maak uitzondering voor een overheerlijk product: de poeder van Knorr waarmee je ui en preisoep kunt maken door er heet water op te gooien. Wij doen daar nooit heet water op, wij gooien er twee bakjes zure room bij, en dan roeren tot er een smeuig papje ontstaat. Laat dat een halve dag stilletjes staan. Knip er nog wat bieslook door, een heel fijn gesneden lenteuitje en flink veel peper erover heen. Ik verzeker de lezer; dat is de beste dipsaus voor chips. Geen partijtje zonder de dipsaus v an Knorr! Mijn familie en ik leefden hiermee lang en gelukkig. Tot wij er achter kwamen dat de firma Knorr óók van Unilever is…. Wij vonden Knorr altijd zo exclusief. Zo anders.
Nee dus. Niets is wat het lijkt. Ook bij Unilever!