Redactie AD
Titel: Schillenboer.

Ik sta verloren met een bakje met een kwak boerenkoolstamppot in mijn handen. Alle huisdieren die vroeger het overschot van onze tafel verslonden liggen begraven onder een jasmijnstruik in de Overijsselse tuin. De eindeloze stroom poezen en teckels die mij mijn lange leven gezelschap hielden hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Zij aten de restjes van onze tafel.
En waar laten wij tegenwoordig de klieken, het oude brood, en de schillen?. Sinds Vroege Vogels ons leerde, dat je eenden geen oud brood moet geven weten wij dat eenden ,s nachts jagen op groente zoals kroos. Brood maakt lui en dik, en verkort hun leven met jaren! Tegelijk met deze wetenschap schrappen wij het grappige liedje van Annie .M.G. Schmidt over die vader die met zijn kind de eendjes voert van ons repertoire. ,s.Nachts lig ik in het schemergebied tussen waken en slapen met de radio aan. Plotseling schiet ik overeind. Een heel mooi nieuwsbericht: de schillenboer is terug!
Ik herinner me als de dag van gisteren onze Amersfoortse schillenboer. Een kleine kar met daarvoor een bejaard paardje, dat op vaste dagen door onze straat sjokte. Mijn moeder spaarde de hele week aardappelschillen, stronken van bloemkool, spruitjes en kool in een emmer.
Later verhuisde ik naar Amsterdam. Ik woonde op een lekkende zolder op het Rapenberg, zonder balkon. Wij gedroegen ons schandelijk. Alles wat we kwijt wilden, waaronder de schillen, verzamelden we in een grote kartonnen doos. Na zonsondergang openden we het raam, de doos met afval zeilde van driehoog met een flinke klap in het water van de Rapenburgergracht, waar al bankstellen en ouwe stoelen dreven. In die vroeg jaren vijftig gooide iedereen alles gewoon in de gracht.
We verhuisden naar de Valeriusstraat en we kregen een echte vuilnisbak. Maar ik hield nog lange tijd aandrang ons huisvuil gewoon van de tweede verdieping naar buiten te kwakken…Ik resocialiseerde pas toen ik twee keer per week een heer vond , die mijn vuilnisbak met een sopje reinigde…
Toen kwam de GFTbak op het balkon.. Dat was, vooral bij zomerhitte zo smerig, die wandelde voortgedreven door ongedierte bijna zelfstandig je balkon af…! En nu bewoon ik voor het werk in een hofje, waar ons afval dagelijks in fris verschoonde bakken wordt opgehaald. Alleen…dat ouwe brood. Al gillen de meeuwen hongerig boven mijn hoofd, kijken de eenden smartelijk naar mij op wanneer ik langs de gracht wandel, ik zal hun leven niet bekorten door fout voedsel. En zo,n kwakje stamppot van de vorige dag… ik heb al eens, na het vallen van de duisternis, gekweld door schuldgevoel, zo,n rest in een papiertje aan de voet van een boom gelegd…Ziet u mij sluipen?
Het geluk dat ik ervoer bij het horen van de wederopstanding van de schillenboer! Het oude paard is niet terug, de bakfiets doet het zware werk. Maar ons overgeschoten eten kan weer een nette weg vinden naar de plek waar het nut heeft. Nu wil ik alleen nog weten, waar dat is? Varkenstroggen???