Redactie AD
Titel: Adele forever.

Natuurlijk heb ik alles gelezen en gezien wat verscheen over de helaas overleden Adele Bloemendaal. Ik werkte al met haar, voordat zij terecht groots doorbrak en ook voor mij is zij de meest unieke cabaretiere, die ik in ons land heb gehoord, gezien en gekend. In 1959 speelde ik in het eerste cabaretprogramma van Jaap van der Merwe, “Alle Gekken Kijken’ in het piepkleine theatertje boven het Leidspleincabaret. Peter Lohr, Aart Brouwer, Ruud Bos aan de piano en Hansje Toussaint, een rijpe chanssoniere, wier man KLM-directeur was, die onverwacht naar Moskou moest komen en Hansje meenam.”
Adelé kwam voor haar in de plaats en het leven werd erg kleurrijk. Ze begon met mij onder handen te nemen. “Zo kan je niet de straat op!”, riep zij voortvarend, nam wimperkwast en zwart potlood ter hand en maakte mijn ogen net zo spectaculair theatraal als die van haar! “En nu nooit meer zonder “ogen” de straat op!”, riep ze dreigend. Ik kwam van het gezelschap van Wim Kan, waar ik vooral van het kijken naar Wim veel had geleerd, maar wat modieuze make up betreft was het geen leerschool! Bij een gezamenlijke strooptocht in de Leidsestraat kochten wij in een vlaag van verstandsverbijstering bij Metz (ook verdwenen) allebei witte broderie Anglaise zomerjurkjes, met gekleurde linten om ons middel, waarin wij er uitzagen als oude tieners ( waren allebei ook al bijna dertig…) Later wilde ik die jurk nog eens aan bij een televisieuitzending, toen moest hij eerst door de thee worden gehaald, anders pakte de camera dat spierwit erg slecht op…Adele trouwde met Donald Jones, kregen een mooi kind JohnJohn, die in een wiegje aan het plafond hing en gingen weer uit elkaar. Ik sprak Donald, die vertelde hoe hij op een avond plotseling werd overvallen door een wild gevoel van jaloezie. Hij had een flinke slok op en besloot, ondanks de scheiding, eens even te gaan kijken naar zijn ex of zij met een andere heer in bed zou liggen. Hij pakte een grote onbeheerd staande ladder over zijn schouder en ging haar het huis Adele. Vervuld van wraakzucht zette hij de ladder tegen haar slaapkamerraam, waar zijn geliefde ex in een hooggesloten nachtpon in bed lag te lezen….
.Het liep slecht af met het Leidsepleincabaret, dank zij een onoldoende live televisieuitzending bleef het publiek weg, we werden op slag ontslagen. Nu droegen wij in ons programma mieterse jurken van couturier Frank Govers, donkerblauwe van ijzersterke stof gemaakt. Die moesten we inleveren….”Nee!!!”, riepen Adele en ik in koor. Onze pianist Ruud Bos stelde zich op in de steeg onder onze kleedkamer en Adele en ik wierpen onze couturejurken door het raam naar buiten! Wij hebben allebei nog jarenlang in die op het nippertje geredde topjurken geschnabbeld…
Adele maakte een grandioze cariere, ik ging schrijven. Maar toen wij haar eerste one womanshow “Vrouw in korte broek”zagen, waren we zo opgetogen dat wij dat vierden met crabcocktails en een fles ijskoude Sancerre! Op Adele!, die ons zo onbedaarlijk had laten lachen en af en toe ook een nat oog bezorgde. Toen de prachtige nieuwe Wim Sonneveldzal in het De La Martheater werd geopend, zaten Adele en ik naast elkaar, allebei een lang leven achter de rug. Maar op mijn innerlijke netvliesfilm en in mijn hart heeft zij voor altijd een vaste plaats.