Redactie AD
Titel: Chanel

Gevangen in een huis aan dat aan een bijna dichtgevroren vaart ligt. De schaatsen zijn allang uit het vet gehaald hier in de Kop van Overijssel, en liggen tussen hoop en teleurstelling te wachten tot het ijs drie centimeter dik is….
Gisteren werd ik wakker in een aquarel van vage tinten met in de mist half verdwenen bomen zonder onderkant. Vanochtend is alles gevat in sprookjesachtige rijp. Je kijkt en kijkt, en kijkt je ogen uit!
En het is glad. Gladder dan glad
Gisteravond was het overdag ontdooide pad langs het water redelijk begaanbaar. Zo sukkelde ik voorzichtig naar mijn vriendin-buurvrouw, drie bruggetjes verder. Maar na de kaasfondue moest ik toch weer terug naar mijn eigen bed. Inmiddels was van deur tot deur de horizontale wereld veranderd in een spiegelgladde ijsbaan.. Ik had uit voorzorg mijn lang niet gebruikte sneeuwschoenen al aangetrokken, maar tegen deze spekgladheid was weinig kruid gewassen.
Mijn buurvrouw-vriendin besloot dat ze mij naar huis moest begeleiden. Zij is zorgzaam en bovendien tien jaar minder broos van bot dan deze oude berk. Maar daar doemde het eerst obstakel op: een brug. Deze brug is een ergernis voor de dorpelingen: te hoog en door de grote vierkante tegels zo glad, dat wij aarzelend aan de rand van de opstap stagneerden. Mijn vriendin voelde met haar voet hoe glad het oppervlak was: “glad! spekglad!”
Ik dacht na. Misschien moest ik – valangstige vrouw – gewoon op mijn zitvlak deze brug nemen. Maar de keus tussen een bevroren bilpartij en een gecompliceerde dubbele breuk van een van mijn uitstekende lichaams delen deed mij angstig rillen.
“Bedenk een list, Tom Poes…”mompelde ik.. “Wat zeg je?”, vroeg mijn buurvrouw.
“Ik weet wat!”
Ik droeg de ooit tijdens de uitverkoop in de heerlijke winkel van Chanel voor een klein prijsje gekochte heel lange wollen gestreepte sjaal, die toch niemand wilde hebben.. Nu trok ik dit heerlijke kledingstuk van mijn lijf en wierp het ding in volle lengte over de brug. Daarna liep ik over de kostelijke lap voorzichtig naar de andere kant! Ook mijn buurvrouw kwam over mijn wollen das veilig over het ijzige oppervlak.
Zo kwam ik ongebroken thuis. Les die ik uit dit voorval leerde: “Koop, ook in de uitverkoop, alléén kwaliteit. Deze das is zeker vijfentwintig jaar oud. Met dank aan Chanel.
p.s. Mijn roodborst heeft zijn hoogtevrees overwonnen. Hij scharrelt eigenlijk altijd alleen maar laag bij de grond om de zaadjes en pinda,s die de mussen en mezen laten vallen, op te pikken. Maar door honger gedreven zat hij nu hoog op de derde tak boven de grond te smullen uit alle vogelsnoepkettingen die daar hingen.