Redactie AD
Titel: gaslek.

De bevolking van het zeventiende eeuwse hofje, waar ik in Amsterdam mijn domicilie heb bestaat sinds oprichting uit alleengaande zelfstandige vrouwen, waarvan een aantal ook werkt. Zo ben ik bevriend geraakt met Mrs. A, , die vijfenveertig jaar van haar leven buitenlands doorbracht als partner van een tropenarts. Zij heeft de hele wereld bereisd en tijdens haar verblijf op vaak exotische plekken de lokale keuken tot de hare gemaakt. Ook wordt zij geregeld bezocht door vrienden uit de hele wereld. Zo trof ik haar laatst aan tafel in gezelschap van een Sikh, een grote man met een witte tulband op het hoofd.
Mrs. A. kookt als een duivelin en ik mag af en toe bij haar eten. Gisteren schoof ik aan voor een bordje MUHLAHWAJAH, een middeleeuws recept dat het lievelingsgerecht was van de Arabische Kalief Harun al-Rashid, die leefde van 766 tot 899. Ons bordje was nog niet leeg of wij kregen de schrik van ons leven door een luid brandalarm. Wij moesten ogenblikkelijk het huis verlaten, mochten niet meer met het liftje naar de begane grond waar een groot aantal brandweermannen in gele overalls, op het hoofd indrukwekkende helmen met lampjes bovenop bezig waren. Haastig schoten we onze jassen aan, ik plukte mijn laptop met daarin het manuscript van mijn nieuwe boek haastig van de tafel en stopte het in mijn tas op wielen en aangemoedigd door onze directrice, die koelbloedig haar schaapjes naar buiten dreef…waar nog meer brandweermannen stonden, haastten wij ons de deur uit.
Daar stonden brandweer- en politieautos, de gracht was afgezet en wij werden met zachte hand naar de brug gedreven. “Er is een gaslek ontdekt!”, meer informatie was er op dat ogenblik nog niet. Daar stonden wij, een huiverende groep oudere vrouwen, wij leken wel een groep figuranten voor het stuk Moeder Courage van Bertold Brecht! Hoewel de brandweer een warme bus met koffiekannen had klaargezet om ons op te vangen, nam een van onze medebewoonsters het initiatief ons naar de “Hoftuin”, de gezellige koffieshop van Museum de Hermitage te begeven om te wachten tot het sein “veilig” zou worden gegeven.
Daar zaten wij, dank zij de hartelijke ontvangst met koffie en taart, al snel op ons gemak. “Een gaslek!” Dat was de oorzaak van de overhaaste vlucht uit onze hof. Maar niemand wist precies wat er gaande was. Een dag eerder was er al sprake geweest van een vage gaslucht, maar urgent en gevaarlijk was het nu pas geworden. Er was sprake van een “losgeraakt Amsterdammertje”, zo,n paaltje dat voorkomt dat auto,s op de gracht op de stoep parkeren. Het paaltje was met enige kracht op zijn plaats teruggezet, waarbij een gasbuis was geraakt waardoor het gas zich een weg baande in de kruipruimte onder onze Hof”, dat is de versie die ik te horen kreeg. Je moet er niet aan denken, dat iemand daar een lucifertje bij zou houden….
Nadat het stof was gedaald en de rust teruggekeerd, realiseerde ik me pas hoe wij duidelijk door het oog van een naald waren gekropen. Dank zij koelbloedig en adequaat reageren van onze directrice, de brandweer en de politie was er geen paniek uitgebroken.