Redactie AD
Titel: Spijt.

Laatste week van dit eigenaardige jaar, waarin er, ondanks grote drukte toch tijd overblijft voor contemplatie, terugblikken, nadenken en het twee dagen niet eten van kerstmaaltijden wegens kerstgriep die mij in bed houdt. Net op het nippertje had ik voor zestien personen nog een pan appelmoes van onbespoten goudreinetten klaargemaakt als begeleiding van de duurzame kalkoenrollade, waarvan ik zelf dus niet kon genieten. Gelukkig bereikten mij van familieleden bericht dat de appelmoes vreselijk ok was. Geen wonder, ik had voor de bereiding een hele fles wijn gebruikt….”Wel een beetje veel alcohol”. merkte een zoon kritisch op. Hier ging ik niet op in.
Morgen moet ik beter zijn. Ik heb kaartjes voor de drie jongste kleindochters en hun ouders voor de musical “Ciske de Rat”, gemaakt naar het mooie verhaal van Piet Bakker. In 1956 kwam de bekende Duitse regisseur Wolfgang Staudtke (Die Mörder sind unter uns, Jud Süss) naar ons land om met o.a. Kees Brusse en Lies Franken dit verhaal te verfilmen. Mijn oudste zoon was toen vier maanden oud, hij werd gevraagd te figureren als het kind van dit filmechtpaar. Met deze babyrol verdiende hij zijn kinderwagen, waarin mijn eerste drie kinderen riant zijn rondgereden! Helaas werd hij er later weer uitgeknipt, gelukkig mochten we de kinderwagen houden!
Koortsig pieker ik verder. Waar heb ik dit jaar spijt van gehad? Wat heb ik verzuimd? Waarin was ik nalatig? Wie heb ik bedoeld of onbedoeld, voor het hoofd gestoten.? Naar wie heb ik niet goed geluisterd? Welke verjaardagen heb ik, per ongeluk of expres, vergeten? En wanneer was ik te laat…? Ik denk aan de documentaire over Remco Campert, die blijkt zijn leven in poëzie te hebben gegoten. Daar kunnen we altijd op teruggrijpen, een geruststellende gedachte. Voor mij zijn het theater en de poëzie de hoogste vormen van literatuur. In het theater kan geen woord te veel of te weinig zijn geschreven, evenals in de poëzie.
Plotseling herinner ik me een gedicht over spijt. Ik heb het uitgeknipt en opgeborgen. Waar? Mijn verhitte hersens vragen zich af waar deze slons het heeft verstopt. Ik glijd uit bed, sloffen aan, m,n handen rommelen ongeduldig tussen de knipsels in de la….Hier is het! Het is een “gedicht van de dag”, waarschijnlijk uit een oud Parool, een vers van Matt Tritsmans.
“Rechtzetting”.
“Die me naar school bracht onder de kastanjebomen,
die me nog als laatste bloedstollend kon vertellen over Duitsers en onder kleren gesmokkelde boter. Die me steevast redde als de wereld te groot werd.
Haar nu, ondanks het late uur, nog even bellen en zeggen dat het me spijt. Dat ik er had moeten zijn die nacht toen ze voorgoed vertrok”.
Ik wens alle lezers van harte een nieuwjaar met mooie vooruitzichten en veel dagelijks geluk. En weinig spijt!