Redactie AD
Titel:  digitaal ravijn

Wanneer ik de berichten uit Amerika volg valt mij op, dat de mensen aan de top met ambitie dat grote land te besturen, zulke sukkels zijn in de omgang met hun email….Hillary heeft wat afgerommeld op haar priveding, en nu schijnt het dat Trump niet voor haar onderdoet…Als ik denk aan mijn eigen gestuntel op de computer, alle hulpkreten die ik richting mijn slimme computerkleinkinderen stuur, alle ontdekkingen die ik nog voortdurend maak door op nog niet geziene knoppen te drukken dan denk je toch dat deze in de politieke hiërarchie gestegen begeleiders hebben, die ze op het rechte digitale pad houden.
“Oma!” Ga nou eens recht voor je laptop zitten!”, klinkt de stem van mijn jongste kleinzoon. Er daalt rust op mijn verzenuwd hoofd neer. Hij weet het. Hij kent alle hinderlagen van de digitale wereld. En ja…hij wijst mij geduldig op een geheim dingetje in de linkerhoek van het apparaat. “Druk daar nou eens op…”, en zo leidt hij mij deskundig door de digitale duisternis. “Nee…niet op die gele knop, eventjes geduld, dan zie je een venster verschijnen,,,heb je dat? Nou, dan schuif je dat pijltje een beetje naar rechts…Zie je wat er gebeurd…”
.Nog voor de zon ondergaat, heeft hij mij uit de nesten gered…
Toch ben ik hier en daar een achtergebleven gebied. Neem het verschijnsel “app”. Mijn familie communiceert tegenwoordig via appen. Ik val daar helemaal buiten, want mijn eenvoudige kleine mobiele telefoon is niet in staat te appen. Ik voel mij buitengesloten, loop achter in de nieuwsvoorziening, want ze vergeten mij gewoon per telefoon te melden en bij te praten, waarover ze appen.
“Moet ik nou ook niet eens een i-phone kopen?”, vraag ik af en toe wanneer ik zie hoe mijn kinderen verlekkerd met hun vingers over dat apparaat wrijven.
“Jij?”
Hoort u de lichte laatdunk in hun stem. “Niet aan beginnen oma. Niks voor jou. Veel te ingewikkeld! En te duur!”
Ik denk aan een van mijn vriendinnen. Haar gedrag is cool. Zij vult nog steeds een papieren betaalopdracht in en wandelt er kalmpjes mee naar de bank, de enige overgeblevene in de wijde omtrek. Want banken verdwijnen net zo snel als postkantoren. “Ik doe niet mee aan die onzin, die ook voortdurend verandert. Als je de andere kant opkijkt, is er al weer een nieuw apparaat dat je MOET hebben!”
Een van mijn zoons leest mij de les. “Jij hebt genoeg aan je laptop. En je mobiel. Je bent hartstikke up to date. De rest is overbodig gedoe!”
Toch gaat het kriebelen. Ik wil ook wrijven met een vinger. Grinniken over rare filmpjes. Ik wil meedoen, de digitale wereld onderzoeken, zonder knullig vast te lopen door te wrijven op de verkeerde knoppen. Ik wil gewoon, dat het ravijn vol digitale onwetendheid tussen de jeugd en de ouwe knakkers, die het niet meer bijbenen, wordt gevuld met vanzelfsprekende kennis, die toegankelijk is voor iedereen.