Redactie AD
Titel: nat zoenen.

In de herfstvakantie zijn ze weer gegroeid, de twee jongste kleindochters. In mijn hoofd noem ik ze altijd de blondines, omdat ze met hun lange sluike Maximahaar zo oorverdovend blond en blauwogig zijn. Ik kijk goed naar ze, want wat vliegt de tijd, veel te vlug, de oudste wordt tien. Ze schieten omhoog, als paddenstoelen na een regenbui. Ik mag mee-eten, sleep een chocoladetaart mee, ik zou voor het toetje zorgen.
De oudste heeft voor haar verjaardag een weekje paardenkamp cadeau gekregen, tien jaar, het is toch een bijzonder moment in een leven. Ze heeft ge-oefend door bij een vriendinnetje te slapen, want een hele week van huis weg, dat is toch wel héél lang.I
Ik herinner me mijn jongste kleinzoon, inmiddels student. Hij was drie en had te kennen gegeven dat het de hoogste tijd werd dat hij eens een nachtje zou gaan logeren bij een vriendje. Zijn vader bracht hem weg, naar het twee huizen verder wonende vriendje: tas met pyama, schone onderbroek en tandenborstel, daar ging hij vol goede moed de logeerpartij tegemoet.
Om drie uur ,s nachts werd er gebeld: “Papa, ik heb nu genoeg gelogeerd. Kom je me halen?”
De afwezigheid van haar zus gaf ineens veel ruimte aan de jongste van zeven. Er was een dringende wens: spelen in de kamer van de zus. Die is voor haar het walhalla met al die paardenbeesten van plastic, waar ze nooit aan mag komen. “Ik wil alleen spelen! Jij hoeft ook niet binnen te komen!”, sommeerde ze haar moeder. Zo ging ze lekker helemaal ongestoord door haar nogal eens vermanend ingrijpende zus die heerlijke kamer vol plastic paarden in, ongestoord genieten van de spullen van haar zus, die het voor één keer heel genereus best vond. Maar toch bij terugkomst met een paar kritische blikken haar plastic manege inspecteerde…jaja…hier was toch sprake van een binnendringen van haar territorium. Met een zuinig mondje werd de boel weer in oude glorie hersteld.. alle paardenhoofden in de enig juiste richting.
Zo oefenen de blondines in samenleven in vrede, met respect voor de ruimte die de ander inneemt. Dat leidt ook wel eens tot luide explosies, stemverheffingen, gekrakeel, vermeend onrecht bij het vaststellen wier beurt het is om met de i-pad te spelen. Felle meiden zijn het, die hun recht opeisen. Om daarna dan, de blonde koppen naast elkaar, samen iets te ondernemen, steden te bouwen op de grond in de huiskamer.
Laatst was ik het onderwerp van kritiek: “Oma! jij zoent zo nat!”, waarna ze na het begroetingsritueel opzichtig hun wang droogpoetsten van die kledderzoen van hun grootje…die in haar lange leven nooit klachten had gekregen over haar vochtige kussen…Maar ik herinner mij nog als de dag van gisteren de verplichte zoenen op de perkamentachtige droge huid van een zeer oude tante, die ook door mij gekust moest worden…Dat tantetje rook zo stokoud…
Daarom droog ik tegenwoordig – voor de begroetingsomhelzing, eerst zorgvuldig mijn natte bek met een schone zakdoek. En als ik dan ook chocoladetaart meebreng, verstommen de klachten …