Redactie AD
Titel; RUIMEN
De berichten over een nieuwe wet, die het mogelijk maakt voor mensen, die vinden dat hun leven voltooid is, er zelf een eind aan te maken, eventueel met hulp van een officiële stervensbegeleider, veroorzaakte nogal wat commotie. Ik las voorzichtig en kritisch commentaar bij columnisten Aleid Truijens en Arnon Grunberg, het was weer het gesprek van de dag. Vóór- en tegenstanders debatteerden afwisselend verheugd of bezorgd over dit voorstel tot verbetering van het menselijk lot…bij mij liepen de rillingen langs de rug
Waarom?
Omdat ik die nieuwe wet associeerde met het ruimen van zieke dieren. Ik zeg maar eerlijk hoe ik het voelde. En dat vond ik respect- en liefdeloos. Door mijn werk heb ik zojuist zes lezingen in verzorgingshuizen gegeven voor voornamelijk dementerende ouderen. Dat was een experiment. Toen ontdekte ik, dat, wanneer je mensen één op één aandacht geeft er nog heel veel te halen valt aan verhalen, of brokstukken van verhalen. Hoe we samen zongen en lol trapten. Het was een eyeopener, waar ik versteld van stond.
Vorige week stond in het NRC het 25 jaar oude stuk van Huib Drion over zijn pil. Ik kreeg de raarste associaties toen ik het las : “oude hulpeloze mensen, stil in een hoekje voor zich uit starend of wat onverstaanbare dingen mompelend”. Ik ben nu vierentachtig jaar, maar dat is een toekomstbeeld waarvan ik diep ongelukkig wordt. Zojuist heb ik mijn rijbewijs voor vijf jaar verlengd, mijn ogen laten behandelen zodat ik de borden van de bewegwijzering weer goed kan lezen. Ook doe ik dagelijks ochtendgymnastiek met Nederland in Beweging en ik luister grinnikend naar mijn achtentachtig jarige gepensioneerde vriendin: “Marjan, ik hoor zojuist dat er meer dan tweeduizend mensen boven de honderd jaar in ons land leven. Ik ga weer nieuwe kleren kopen!”
Natuurlijk, wanneer het glad is loop ik met een stok, ik beklim uitsluitend trappen waar een stevige leuning aan zit, ik neem graag de arm die mij wordt toegestoken bij het in- en uitstappen van trein of tram. Ook slik ik eens in de vier weken een pil, die ik vijf jaar staand moet innemen, ter bescherming van mijn broos skelet. Fietsen mag ik niet meer, een broos mens moet genoegen nemen met de wandeling! Maar ik loop zoveel mogelijk, geniet van de ruimte die mij rest. Natuurlijk krimpt ook mijn leven, maar we lachen met leeftijdgenoten over onze beperkingen en het rariteitenkabinet waarin we soms door die beperkingen terechtkomen.
En laten we nu toch eens beleid inzetten op de mensen, die door de bezuiniging weg moeten uit de bejaardenhuizen om weer op zichzelf te wonen. Dan dreigt vereenzaming. Kinderen wonen te ver weg of hebben het te druk. Klonter gezellig samen met leeftijdgenoten, spreek je buren, zoek de ander! Er is, ondanks alle bezuinigingen, toch veel te halen. Bijvoorbeeld bij de bibliotheek. Cursussen om het internet op te gaan, om je zelfstandigheid te hervinden.
Probeer de onvermijdelijke krimp die het leven bij het ouder worden met zich meebrengt, vrolijk te aanvaarden, Pak de overblijvende ruimte. Ik gun iedereen een mooie zachte dood. Maar zolang er nog adem in je zit, ben je de moeite waard! Dat je het weet!
Hallo Marjan, Wat bedoel je met “je ogen laten behandelen”? Groet van Hendrikje (76 jaar).
Ik ben van 11,21 , 10 jaar ouder als U, . is het niet beter dat U zegt , als iemand zeker weet dat hij niet in een verzorgings huis wil komen waar de mensen alzheimer hebben en liedjes zitten te zingen , dan is het wel belangrijk om dat vroeg genoeg klaar te hebben .
Dat ben ik aan het regelen . U kan beter eens naar een lezing van de NVVE gaan . is niets mis mee Mijn huisarts zei dat moet je niet doen , daar kreeg ik te horen , vaak bij de huisarts zeggen dat je geen reaimatie wil ., heb ook een hanger als lid .
Op TV gezien 2x een waardig afscheid ,ik wil zelf de pil in nemen , dat is mijn wens ,
Ik zou U zo graag eens willen spreken of dat U mij terug mailt U zou heel veel kunnen doen voor die mensen die dat niet willen ,
in Afwachting hartelijke groeten .Jo v d kooi
,