Redactie AD.
Titel: sokken.

Ondanks de overweldigende overvloed aan hete onderwerpen, gaat vandaag mijn aandacht vooral in de eerste plaats naar het weer van de komende maanden. Want hoe leuk die stralende najaarszon aan de blauwe luchten staat te koketteren of het hier gaat om een nieuwe lente, de ijzige kou van de steeds vroeger invallende nachten laat duidelijk voelen dat het géén nieuwe lente is die doorbreekt! Wee de slons, die geen warm vestje bij zich daagt om zich te beschermen tegen die kilte die plotseling opdoemt en de vochtige mist die de poten van de koeien in het weiland doet verdwijnen. Dan breekt de nacht aan. Ik spreek niet tegen de gelukkige mannen en vrouwen, die in bed elkaars voeten verwarmen. Die hoor je niet klagen. Ik heb het over de mannen en vrouwen, die uren wakker liggen, met kleumende voeten die maar geen aangename lichaamstemperatuur willen aannemen.
Toen de mannen met warme voeten uit mijn leven en mijn bed verdwenen bestreed ik de kou met heet-waterkruiken. Maar dan werd je toch midden in de nacht wakker met een ijswaterkruik tegen je knieën. Moest je er weer uit om een verse keteltje water op te zetten…
Toen kreeg ik van een mee-levende vriendin een elektrische deken cadeau. Mijn slaapleven werd weer feestelijk! Het vóór verwarmde bed verwelkomde mijn koude ledematen hartelijk, ik kon verschillende hittestanden aan- en ook weer uitzetten, op ieder gewenst moment…Ik was zo ongelofelijk enthousiast, dat ik menige vriendin verraste met zo,n zelfde bron van tevredenheid in bed. Daar kon geen vent met warme voeten, vooral als ze veel op zaken- of andere reis waren, tegenop!
Maar toch, na vele warme nachten met tropische dromen kwam er een periode, dat ik mij, door het iets te hoog zetten van de hittestand van mijn deken, wakker werd als een stoofpeer!
Tot ik een weekend op de planten en de poes van mijn kleinkinderen paste. Ik deed dat graag. Tot het bedtijd werd.
Koud. Het was koud op de slaapkamer van mijn kinderen. Ik mocht in het bed van mijn schoondochter slapen. Ik zocht naar een kruik. “Ach”, dacht ik, “ze zijn te jong voor kruiken. Ze hebben elkaar”. Van een elektrische deken was al helemaal geen sprake….Ik kroop rillend in bed, legde het hoofdkussen van mijn zoon op mijn voeten en hoopte dat het boek dat ik las mij mijn koude voeten zou doen vergeten.
Toen viel mijn oog op een paar enorme grote dikke sokken, die naast het bed van mijn schoondochter lagen. Roze. En dik. Ik schoot ze aan, ging languit liggen, draaide het licht uit. En daar manifesteerde zich het wonder. Mijn voeten kwamen langzaam op temperatuur, behaaglijke warmte trok langs mijn kouwe kuiten en nog verder omhoog…ik werd mooi gaaf slaperig en viel vervolgens in een diepe slaap. Met dromen. ,s Ochtends werd ik op een nette tijd wakker, helemaal uitgerust en nog steeds lekker warm.
Het was een wonder. Zonder man met warme voeten, zonder kouwe kruik, zonder elektrische deken, zonder mij een stoofpeer te voelen en nog steeds met warme voeten kon ik het leven weer aan!
Gewoon dikke sokken. Net als toen ik klein was, ijsbloemen op de ramen, en de door oma gebreide slaapsokken aan mijn kindervoeten.