Redactie AD
Titel: Daten

Als vrouw alleen wordt mij met enige regelmaat gevaagd: “Moet jij niet eens daten?” Nu ben ik de leeftijd van een jolige date al geruime tijd voorbij. Bovendien heb ik ook een verleden in dat daten. In de tijd, dat ik ging scheiden, had ik goedbedoelende vriendinnen, die mij zelfs voor mijn verjaardag cadeaubonnen schonken voor een leuk datingbureau…
.Nieuwsgierig stortte ik mij een beetje opgewonden in dit nieuwe avontuur. De eerste date die ik scoorde was een ontmoeting met een heer, die mij wél wilde ontmoeten, maar uitsluitend bij de parkeermeter voor Albert Heijn in Nieuw Vennep. Hij wilde in zijn eigen dorp niet worden gezien met een wildvreemde vrouw! Hier ging ik niet op in.
De tweede kans deed zich voor met een mijnheer wiens vrouw plotseling voor een andere vrouw was gevallen. Met hem had ik een heel lang telefoongesprek, waarin hij zijn hart uitstortte over het feminisme, dat volgens hem er op uit was gelukkige huwelijken te ontwrichten. Zijn eigen vrouw was gekapseisd voor een dame, die haar naam in madeliefjes op het tuinpad had neergelegd, met de toevoeging: “I Love You!” Mijn date-mijnheer was hierdoor in jaloerse liefdesdrift ontstoken en overgegaan tot lichamelijk geweld. Hij had zijn vrouw wegens overspel een oorvijg verkocht, waarbij zij twee tanden verloor…!
Dit datinggesprek werd vooral gevoerd als monoloog door de in zijn eigenwaarde getroffen man. Hij raakte niet uitgepraat over zijn echtgenote, die zich afgaf met een feministe, die zich in de strijd voor de verzelfstandiging van de moderne vrouw ook nog had bekeerd tot de damesliefde! Ik kwam helemaal niet aan het woord…zijn gekrenkte gevoelens spoelden door de telefoon als een lavastroom van hete verontwaardiging dat dit hem werd aangedaan. Nadat ik deze door liefdesverdriet geteisterde echtgenoot naar een relatietherapeut had verwezen viel ook deze datingcandidaat af…nog voordat ik wist hoe hij er uit zag! Nadat ik nog een ervaring had gehoord van een vrouw, die een halfjaar per computer had ge-date met een heer uit Ottowa en het eindelijk tot een live-ontmoeting zou komen, .. er een lilliputter voor de deur stond… hield ik het daten voor gezien en ging weer over tot de orde van de dag.
Nu belde een vriendin. “Luister! Dit las ik in mijn ochtendkrant, onder “gezocht”:
“Had mislukte afspraak door bizar en onmogelijke eis (geen rimpels!}, maar zoek vrolijk verder. Man had vast geen spiegel. Ik stel meer prijs op innerlijk, omgang, verzorgd gekleed, waarden en normen. Welke heer denkt hetzelfde? Leeftijd 82-87 jaar en niet zo groot, geen roker. LAT.”
Er kwam een vel op onze koffie, zo diep gingen mijn buurvrouw-vriendin en ik in op deze wervende annonce. Wij kwamen tot drie conclusies. A: Leeftijddiscriminatie smelt weg door de groeiende bulk bejaarde mensen, die nog een toekomst in de liefde ambiëren. B: Hier worden duidelijk de eisen geopenbaard. C. Wat bedoelt deze vrouw met “niet zo groot?”
Ik vind het een positieve ontwikkeling. Schaamteloos je leeftijd vermelden, geen geknoei in je paspoort (iets wat ik hoorde van een mevrouw, die dacht dat haar leeftijd een barriëre voor een nieuwe relatie zou zijn en met haar eigen pen vier jaar van haar leeftijd had afgetrokken..

Hup bejaarden! Zet het weer op een daten!