Redactie AD
Titel: Focus.

Help! Mijn autosleuteltje is zoek, weg, pleite! De harde werkelijkheid dringt tot mij door. Hoe moet ik hier, in dit natuurgebied waar bus noch trein rijdt, op tijd komen voor alle afspraken die ik vorige week heb gemaakt. Kinderen en kleinkinderen manen hun grootje niet als een kip zonder kop door het leven te struinen. “Zo verlies je energie!”, roepen ze en “schrijf dan eens op waar je je spullen laat! Focus toch eens een beetje beter”
Zo zitten wij gevangen in het huis aan het water. Op Zondag…ook dat nog. Alle openbare diensten zijn dicht, behalve de brandweer en de ANWB, die in dit specifieke geval van sloddervosserigheid van een oma geen oplossing kunnen bieden. Na het met speurende blik , vruchteloos en trouwhartig geassisteerd door geduldig en zachtjes binnensmond s vloekende familieleden, rondkruipen over de vloer, het overhoop halen van al mijn heerlijke stapels nog te lezen boeken en tijdschriften, het voelen in alle zakken van schorten, regen- en andere jassen, moeten wij toegeven dat ik een onverbeterlijk dromerig type ben, die zich niet toelegt op het voorrang geven aan prioriteiten, zoals het zekerstellen van de vaste plek van het autosleuteltje…
“Moes!”, roepen mijn bloedverwanten in koor, “jij moet beter focussen. Je leeft als een verwilderde kat, met je kop in de wolken! Wees toch eens een beetje mindfull!”
Ze hebben gelijk! Maar dat inzicht komt te laat. Mijn focus lag vooral bij het laatste hoofdstuk van het boek waar ik aan werk. De rest van mijn leventje zakte weg in noodzakelijk gedreutel….zoals het buitenzetten van vuilniszakken. “Verzin een list,Tom Poes!”, deze strijdkreet van een vroegere stripheld schiet door mijn hoofd. “Je bent toch altijd zo oplossingsgericht? Doe je best. Dan volgt de rest!” Was dat niet de strijdkreet van Paul Kruger in zijn strijd tegen de Engelsen in de Boerenoorlog eind negentiende eeuw? Ik riep dat ook tegen mijn kinderen, wanneer het ze tegenzat. Ze roepen het nog steeds, maar nu tegen hun oude moeder!
Oplossingsgericht. Ik bel alle vrienden en vriendinnen in mijn directe omgeving, maar die zijn allemaal gefocust op hun eigen dringende bezigheden. Dan neem ik een besluit: ik huur een auto.
Je bent tenslotte toch een zelfstandige vrouw, zzp-er van het eerste uur. Nu is Zondag niet de beste dag om in Steenwijkerland een auto te huren! Maar het eerste telefoontje is raak. Herman Groen, met een doorgeschakelde telefoon verbindt mij met zijn broer Gerrit en die heeft een piepklein KIAAtje staan, dat mag ik huren! Volle tank en vort gaan we, op naar de verjaardag van de oudste kleindochter, die we nooit mogen overslaan. En morgen kan ik al mijn afspraken nakomen. Hoera!
Ik moet even wennen aan het schakelen, gewend als ik ben aan mijn ouwe licht gedeukte automaat, maar na mijn wat schokkerige begin rijden wij soepel naar het feestje, dank zij de klantvriendelijke Herman en Gerrit Groen, die niet te beroerd zijn mij uit de brand te helpen. Ik kan hierdoor ,s avonds ook kijken naar de eerste zomergast, die meer een geweldig goedbedoelende padvinder blijkt te zijn in plaats van een op een lekkere rel beluste en spraakmakend debat veroorzakende rebel…..