Redactie AD
Titel: Huishouden

Ook de werkende oude vrouw heeft een huishouden. Ook al heeft zij een allerliefste jonge “steunzool”, die alles schoonpoetst waar de huisvrouw zelf niet meer bij kan, in de hoogte en in de laagte (plinten, randen, ramen, spinnewebben, muizenkeutels, etc. etc.) zij moet toch voedsel voor zichzelf regelen, waarbij de dagelijkse portie groenten(twee ons). en fruit (twee stuks), en niet te vergeten de eiwitten in welke vorm dan ook, niet mogen worden vergeten.
Ik herinner mij, dat de onvergetelijke Majoor Boshardt van het Leger des Heils leefde op potjes witte bonen in tomatensaus en potjes yoghurt, waarop zij het heel lang heeft volgehouden, maar ik ben een lekkerbek dus ik wil toch vooral prettige afwisseling in mijn pan. Nu wil ik hier wel even kwijt, dat ik een heel smakelijk recept heb, dat ik met grote regelmaat bereid: In mijn koekenpan snijdt ik drie stronkjes witlof in plakjes, bevochtig de pan met een laagje olijfolie, drapeer de witlof daarop en leg een fors stuk brie of camembert in het midden. Een medium vuurtje eronder en niet meer omkijken, tot de kaas is gesmolten en zich heeft vermengd met het witlof. Flink veel peper erover, de pan op een dikke krant op een blaadje zetten, er met het bestek in de hand op de rand van het bed of gewoon aan tafel gaan zitten en je hebt een heerlijk maal, nog vegetarisch ook! In plaats van witlof kan je ook paksoi, spinazie, prei, of spinazie nemen en zo kom je op verantwoorde manier heel prettig de week door. Je maakt ook maar één pan vuil, kortom, deze éénpansmaaltijd is voor mij het ei van Columbus wanneer het werk wacht en de tijd voor culinaire hoogstandjes ontbreekt.
Maar er is meer huishouden te doen. Zoals de BTW aangifte voor zzpers, verjaardagskaarten voor jarige kleinkinderen, planten water geven, in de tuin dooie rozen snoeien, in mijn optiek allemaal huishoudelijke taken die moeten worden vervuld. De twee dikke rode bessenstruiken, die na de laatste regen-tsunami nog onbeschadigd wachten op het rood worden van de vruchtjes kijken uit naar mij en mijn vergiet. En dan zitten er een aantal spreeuwen en ander gevogelte in de struiken ongeduldig te loeren tot het zo ver is.
En als het zo ver is, begint de race om de oogst. Spiedend houden de vogels en ik elkaar in de gaten. Ze zitten in de jasmijnstruik bij elkaar te smoezen en te giechelen wachtend tot het moment dáár is. En wee mijn gebeente, wanneer zij eerder zijn dan ik. Meedogenloos vreten zij mijn heerlijke bessenstruiken káál. Er zijn jaren geweest, dat ze mij vóór waren. En daar ik wachtlijsten heb voor mijn zelfgemaakte bessengelei (met wodka) heb ik mij wel eens stiekem naar een onbespoten groenteman moeten begeven om genoeg rode bessen in te slaan om te voldoen aan de vraag in familie- en vriendenkring naar mijn onvergelijkelijke bessengelei…..
Ik geef toe, het is corrupt. Maar ik ben zo dol op de complimentjes van zoons en kleinzoons, vriendinnen en dochter, die roepen: “O heerlijk! Het is weer zo ver. Je maakt toch ook voor mij een potje? Met wodka? Alsjeblieft?”