Redactie AD
Titel: DE SPOORWEGEN SPREKEN!

Heerlijk! Op een dag vrij reizen zou ik mij in de trein naar Vlissingen nestelen, “Moedervlekken”, nieuwe boek van Arnon Grunberg op schoot, op weg naar de presentatie van het andere nieuwe boek “Vuurland”, de tweede roman van mijn ouwe baas Andreas Oosthoek, die na zijn pensionering als hoofdredacteur van de Provinciaal Zeeuwse Courant is begonnen aan een glanzende nieuwe loopbaan als romancier. Maar ook het vooruitzicht van het bordje platte oesters gevolgd door een portie mosselen na afloop van de presentatie was genoeg om het genotgehalte van mijn verwachtingen voor deze dag hoog op te voeren, vuile opportunist die ik ben! Ik scheepte mij in op een trein, die volgens aanwijzingen van een professioneel ogende conducteur mij rechtstreeks naar Vlissingen zou rijden…. De kwart -Zeeuw van moederskant in mij gromde wellustig; eten en lezen, dat is Leven!
Ontspannen viel ik na halte Schiphol in een diepe slaap. Dat was dom. Want toen ik ontwaakte had die rechtstreekse trein naar Vlissingen bij den Haag rechts-omkeerd gemaakt. Er werd gewerkt aan het spoor! Nu helemaal wakker stapte ik in Leiden haastig uit. “U moet weer terug naar Schiphol”, luidde het advies van de allerbehulpzaamste mevrouw van de inlichtingen. Ze schreef ook op, hoe ik nu toch nog in Vlissingen kon geraken…op zijn vroegst zou ik om 3.24 arriveren. Ik slikte dapper mijn relaxte dag door en zette mij schrap voor een aantal overstappen om in Zeeland te arriveren, belde mijn vriend om te zeggen dat ik er – hoe dan ook – aankwam, en stortte mij weer in de volgende trein. In Rotterdam aangekomen moest ik van perron 3 naar perron 9, waar ik samen met een hijgende mevrouw van lift naar lift rende om op het nippertje in de eerste klas van de definitieve intercity naar Vlissingen te landen.
Enthousiast hijgden wij tegen elkaar, dat we het hadden geflikt. Zij moest al snel weer uitstappen.
Daar was de conducteur…ik stopte hem mijn OV_jaarkaart met zeven dagen vrij reizen in de eerste klas – toe, hij keek zorgvuldig van mijn gezicht naar de foto op de kaart en sprak toen: “U mag hier helemaal niet zitten!”
“O nee?”
“Nee. U mag alleen maar tweede klas met korting reizen! U moet naar de tweede klas!”
Mijn korte lontje ontvlamde.”Hoe komt u er bij!!” De conducteur besloot te bellen naar een kantoor. Dat duurde even. Ik onderdrukte mijn neiging de man heel hard in zijn hand te bijten.
“Ja. U mag zeven maal eerste klas reizen met de vrije reisdagen. Maaaarrrr….U heeft verzuimd uw kaartje op te halen! Dus u moet toch naar de tweede klas!” Ik dacht nog even “zielig oud vrouwtje”te spelen, maar mijn woede nam de overhand. Ik krijste nog nét niet, de Spoorwegen spraken iets te luid. Ik leerde even het wagonnummer “9589” uit mijn hoofd en ging de rest van de reis zitten mokken op het kleine tussenstukje bij de WC.
Het leven is NIET maakbaar!