Redactie AD
Titel: leven op twee sporen.
Er zijn dagen dat ik op de rand van mijn bed machteloos en beschaamd toekijk naar de ellende van de wereld, ruimhartig gedistribueerd door radio en televisie. Dan vernauw ik mijn bewustzijn tot het kijkgat op mijn eigen wereld om te ervaren dat ons leven als een repeterend geweer onverschillig doorgaat…onverschillig, om niet kopje onder te gaan in al dat menselijk leed.
Zo zit ik naast mijn negenjarige kleindochter, die als een jonge snijboon groeit en groeit. Zij speelt piano. “Kijk oma, dit stukje speel ik zoals het hoort. Maar nou zal ik je eens laten horen hoe ik het eigenlijk wil spelen!”
Ze duikt energiek op de toetsen, met royaal gebruik van het pedaal, en speelt het brave stukje op een woeste rock en roll manier, met een ritmische gedrevenheid die je met hoop vervult over haar muzikaal vermogen te laten horen wat haar werkelijk drijft! En haar zesjarig zusje, die met grote overtuiging de pianoles heeft afgewezen. “Ik wil gitaar spelen!”
Zo gezegd, zo gedaan, ze heeft op de muziekschool gitaarles. Ze regelt ook een uurtje particuliere aandacht van de gitarist in onze familie. Ik mag toe-horen, het is een zeer persoonlijke sessie, waarbij mijn gitaarzoon met zijn kleine nichtje de geheimen van het instrument bespreekt. En dan speelt zij krachtig de nog eenvoudige melodielijnen en ik prijs de Heer die de muziekoren in onze familie zo scherp heeft afgesteld, dat ze graag en gretig achter de muziek aangaan! Ze studeren ijverig om die moeilijke noten onder de knie te krijgen. En ik prijs alweer de dag dat ik getuige mag zijn van zijn van die animo om die instrumenten in hun macht te krijgen, en ze dan te gebruiken om uitdrukking te geven aan wat ze voelen!
Zo heb ik me gelaafd aan het laatste optreden op televisie van dat enorme Leerorkest van Marco de Souza, Directeur van de Muziekschool Amsterdam Zuid Oost, waarin meer dan drieduizend kinderen uit de zogenaamde achterstandswijken in de afgelopen jaren kennis maakten met een muziekinstrument en les krijgen van uitstekende muziekleraren. In acht jaar tijd weet Marco de Souza zijn droom te verwezenlijken. Hij wachtte niet af tot de kinderen zijn Muziekschool binnen liepen, hij zocht ze op in de klassen van de school. Op internet staat een prachtig interview met Marco de Souza, Braziliaan van geboorte, waarin hij uitgebreid vertelt hoe hij tegen de zin van zijn ouders zelf zijn talent tot bloei heeft gebracht en wat hij er vervolgens als muziekleraar mee van de grond heeft gekregen. Hij vertelt hoe hij via de aanschaf van de grammofoon van zijn broer en de daarop gedraaide klassieke muziek zijn oren werden geopend en verwend en hij toegang kreeg tot het : “beloofde land”.
“Door muziek leren kinderen dat ze belangrijk en waardevol zijn”, is de boodschap die Marco de Souza uitdraagt. In 2014 wordt hij Amsterdammer van het jaar, de man die een groot, voor veel kinderen onbereikbaar gebied heeft ontsloten. En dat is dan de zegening van het internet: je kunt daarop uitgebreid alles over deze bijzondere mens te weten komen!