Redactie AD
Titel: Een eeuw lang geleefd !
Zaterdag hebben we in kleine familiekring de moeder van een goeie vriendin naar haar laatste rustplaats gebracht. Zij werd bijna honderd jaar oud, tot het laatst helder van geest, met een groot gevoel voor humor
Mijn vriendin had een lijst met telefoonnummers van familie en kennissen die ze op de hoogte wilde brengen van de dood van haar moeder.. Geen van deze nummers gaf nog antwoord, alle bezitters waren haar moeder vóórgegaan!
Met het handjevol nog levende familieleden, waaronder haar twee achterkleindochters die de kaarsjes naast de kist mochten aansteken, vierden wij haar lange leven.
Haar enige kleinzoon, haar hartenlap, hield het niet droog. Hij had een magnifieke collage foto,s van zijn grootmoeder gemaakt en deze op een groot projectiescherm tijdens onze bijeenkomst vertoond, wij konden zien wat een mooie vrouw ze was geweest, werkelijk een beauty.
Toen de kist uit het bejaardenhuis waar zij de laatste jaren van haar leven had doorgebracht,naar buiten werd gedragen, had zich een haag van medebewoners en verzorgers gevormd om afscheid van haar te nemen. In deze ere-haag bevond zich ook een geheel in Schots kostuum met rokje geklede heer. Ik weet zeker, dat Oma dit prachtig had gevonden.
Ze was een bijzondere vrouw. Vroeg in haar leven gescheiden, achtergebleven met twee kinderen, moest ze zelf in haar onderhoud voorzien. Ze maakte kleren voor opdrachtgevers, o.a. voor het hof. Maar ze realiseerde zich, dat dit voor haar financieel een doodlopende weg zou worden, zonder pensioen. ‘waarop ze zich schoolde als zwemlerares bij de Gemeente. waardoor zij zich van een behoorlijk pensioen verzekerde! Ze had de financiële onafhankelijkheid hoog in haar vaandel, in de jaren dat dit voor veel gescheiden levende vrouwen niet als regel gold
. Haar dochter haalde haar uit den Haag naar Overijssel, waardoor de afstand tussen hen makkelijker te overbruggen werd.
. Oma had een geweldig gevoel voor drama. Tussen de bewoners van het bejaardenhuis, die nogal eens met een Overijsselse tongval spraken, verklaarde zij hen het verschil in spraak en mentaliteit: “Jullie komen van het land!” En dan, heel overtuigend met een wijds gebaar: “Maar ik kom van de zee!”
Haar dochter, mijn vriendin, , bij wie ze veel logeerde, naam haar mee op reis naar Amerika. In de huurauto mocht Oma als bijrijder en kaartlezer fungeren. Dat leek geweldig goed te gaan tot haar dochter ontdekte dat zij op Oma,s aanwijzingen voortdurend in het zelfde kringetje rond reden…
Zij had haar eigen crematie van te voren perfect geregeld, tot en met de muziek die ze zelf had gekozen. Ook had zij haar voorkeur voor een eikenhouten kist laten weten. Maar die waren uitverkocht, zodat haar dochter een kist koos met een nep-eikenhouten-fineer buitenkant. Maar zie, Oma,s regie bleef doorwerken, want die fineerbuitenkant was beschadigd. Op het laatste moment werd haar wens nog vervuld, er kwam op het nippertje toch nog een serieuze eiken kist!.
Ik reed met haar schoon-klein-dochter en de twee achterkleinkinderen mee naar de plechtigheid. “Ik laat toch de auto nog even wassen”, sprak de schoon-kleindochter, “voor Oma! Ze hield niet van een vieze auto!”
Zo hield deze bijzondere Overgrootmoeder zelfs over het graf de regie nog stevig in handen!
Dank je wel, lieve Marjan, voor deze prachtige column! Oma had het prachtig gevonden om zo nog een keer in de schijnwerpers te staan!
mijn Tante Meta ! n bijzonder mens ! we zullen t nog vaak over haar hebben,want wat hebben we gelachen !
Een paar dagen geleden kreeg ik deze column onder ogen en ik vind het wel aardig om er enig commentaar bij te leveren. De heer in het Schotse kostuum is Bert Former, lid van de cliëntenraad. Bert was mijn eerste grote liefde in 1941, eerste klas lagere school in Amsterdam. Hij haalde me af van huis en we liepen hand in hand naar school en we speelden op straat. In 1947 ben ik verhuisd en zijn we elkaar uit het oog verloren. Door een toevallige samenloop van omstandigheden zijn we elkaar vorig jaar weer tegengekomen en – inmiddels allebei alleenstaand na een lang huwelijk – is de oude liefde weer opgebloeid. Probleem is dat hij in Wolvega woont en ik in Zandvoort dus op onze oude dag hebben we een moderne LAT-relatie. Ik ontdekte bij het uitpluizen van zijn stamboom Schotse voorouders, vandaar het Schotse pak. Met vriendelijke groet, Ria van Oostrum.