Redactie AD
Titel: Guten Nacht, Freunde!
Het oude kind in mij verheugd zich nog ieder jaar op het Boekenbal. Vanaf het jaar 1954 toen ik in Amsterdam ging wonen, eerst naar de toneelschool, later werkte ik drie seizoenen bij Wim Kan, was het schrijversbal voor mij het leukste feest van het jaar. Als je hoort over de bloedige strijd die er jaarlijks wordt geleverd om de kaartjes voor dat Enige Echte Boekenbal, vraag me dan niet hoe het mij in de jaren dat ik nog geen letter op papier had gezet, lukte daar binnen te komen. Ook als ik ,s avonds eerst een voorstelling bij Lurelei, Wim Kan of Jaap van der Merwe in een van de theaters rond het Leidseplein moest spelen; op het ogenblik dat het echte Bal begon , stapte ik op de dansvloer!
In die vroege jaren was het voorprogramma menigmaal onderwerp van kritiek. Veel gasten sloegen dat maar over. Maar Vrijdagavond zorgde Sven Ratzke voor een avondje hoogtepunten met daarbij een alles verbindende mieterse band! En als klapper uit onverwachte hoek het duo Nick en Simon De fantastische pianist had ik het liefst mee naar huis genomen om alleen voor mij te spelen…maar tussen droom en daad…enfin, die literaire gedachte kwam niet verder dan de droom!
Het programma deed me sterk denken aan de verhalen van mijn moeder, die vóór de oorlog het antifascistische Duitse cabaret “Die Pfeffermühle van Erika Mann, dochter van de grote schrijver Thomas Mann, had gezien en daar zo levendig over kon vertellen, dat ik het me nog steeds herinner!
Sven Ratzke treedt veel in ons land op. Ik had hem nog nooit bezig gezien, maar nu ga ik hem googelen. Ik wil méér Ratzke, met of zonder Nick en Simon. Mijn oudste kleindochter mocht voor het vierde jaar mee, mijn vier zoons hielden het voor gezien nadat zij alle vier twee keer hun begeleidersplicht hadden vervuld. Vanaf binnenkomst werpt kleindochter hebberige blikken op de versieringen, die de bezoeker vanaf 12 uur mag jatten…Ik heb langzamerhand een rare collectie spullen waaraan nu weer een groot hart van Duitse koek is toegevoegd!
Het was een heerlijke avond met dat ijzersterke voorprogramma met als finale Nick en Simon, die het publiek aanmoedigden de nationale radiohit “Guten Nacht, Freunde” mee te zingen. Na een staande ovatie voor Sven Ratzke en zijn uitgelezen medewerkers, begon de jaarlijks rondgang door de overvolle gangen van de Stadsschouwburg, waarbij mijn kleindochter steeds pipser werd. zodat wij, na het traditionele gappen van een stuk versiering besloten, rond de klok van twaalf uur besloten haastig naar onze bedden te vertrekken. Op straat besloot zij even op de stoep te gaan zitten, zij leek besmet te zijn met het nationale griepvirus, waaronder meer dan de helft van de bevolking op het ogenblik gebukt gaat. Een vriendelijke taxichauffeur bracht ons naar mijn hofje, waar ik mijn kleinkind in mijn enige bed stopte en zelf gezellig op de grond een bed improviseerde volgens de lessen die ik in een zeer grijs verleden bij de padvinderij had geleerd…op een ouwe jas. Om vier uur besloot mijn gast, dat ze genoeg was opgeknapt om naar huis te gaan….waar een poes, twee konijnen en een hamster ongeduldig op hun vrouwtje wachtten.
Ach…het was ondanks het beetje sneue einde, weer een heerlijk avondje! En volgend jaar gaat mijn jongste kleinzoon mee!