Redactie AD
Titel:Schrikkeldag: de jacht is open!

Goeie help! Vandaag is het schrikkeldag! Ik zit in de aanslag om de wekelijkse column te componeren en bedenk me, licht geschrokken, dat ik dit feit niet onopgemerkt voorbij mag laten gaan!
Met het enorme overschot in ons land aan alleenstaande, of nog beter alleengaande vrouwen boven de vijftig, kunnen wij vandaag een woeste jacht verwachten van vrouwen op een man voor de rest van hun leven. Ik bel een vriendin die al geruime als vrolijke en zelfstandige weduwe door het leven stapt. Ik bel haar: “Ga jij vandaag op jacht?”
“Waar heb jij het over?”, de verbazing over mijn vraag sijpelt door de telefoon.
“Heb je niks in de gaten? Vandaag is het schrikkeldag. Eenmaal in de vier jaar mogen wij zelf het initiatief nemen een man naar keuze direct te benaderen om hem een aanzoek te doen!”
“Huh???”
“Grijp je kans! Je hebt toch wel een oogje op de een of andere loslopende vent? Ik hoorde je laatst nog zo enthousiast praten over die vers gescheiden overbuurman!”
“Sorry hoor. Ik heb met die man een geweldig leuk contact over onze gezamenlijke hobby; winterharde viooltjes. Hij kweekt ze. En ik ga ze nu ook kweken!”
“O. Je weet zeker, dat er geen bijgedachte schuilt in die drang om samen winterharde viooltjes te kweken?”
“Doe niet zo raar. Hij heeft me net vertelt waarom hij na twintig jaar huwelijk is gescheiden. Nou Marjan, als je dat hoort….dan ga ik met hem echt niet verder dan de winterharde viooltjes! En hij denkt er precies zo over!”
Ik stik van nieuwsgierigheid. Maar mijn vriendin is een keurige vrouw, haar lippen klemmen op elkaar er glipt geen roddel of indiscretie dóór. Jammer. En ik denk met tederheid aan mijn tweede ex-schoonmoeder, die op haar vijfenentachtigste, na stille jaren van alleengang, plotseling op Schrikkeldag het heft van haar leven krachtdadig in eigen hand nam. Samen met een weduwe-vriendin zat ze in een klaverjasclub, waar in sinds korte tijd een verse weduwnaar meespeelde. Deze weduwnaar had ook een Dafje, waarmee hij de dames voor de clubmiddag ophaalde.
En ziedaar: op die ene dag in de vier jaar, op 29 Februari vroeg mijn ondernemende schoonmoeder aan de verse weduwnaar: “Wordt het niet eens tijd voor een nieuw vrouwtje?”
De weduwnaar zette grote ogen op. Moest heel even nadenken. Maar zag toen een tweede kans om nog een stuk levensgezelligheid te verwerven. En na vijf minuten riep hij enthousiast: “Ja! Ik wil!”
Ze zijn niet getrouwd, ze zijn gaan hokken. In het bejaardenhuis. Wanneer wij op visite kwamen, sloeg mijn schoonmoeder de deur van de slaapkamer wijd open en riep: “Dit is het slaapveld!”
De vriendin had er zwaar de péé in, dat zij niet op het idee was gekomen. Nu moest ze weer vier jaar wachten op een nieuwe kans…en een nieuwe Daf…
En mijn tweede ex-schoonmoeder heeft tot haar zevenennegentigste levensjaar nog gelukkig en vrolijk gehokt met haar nieuwe levensgezel. Ze gingen samen gezellig aan de likeur. Zongen met de radio méé, ontvingen geregeld de grote club van de gezamenlijke kleinkinderen. Tegen mij zei ze nog wel eens: “Kind, ik hoop voor jou dat je ook nog eens iemand tegenkomt met wie je zo gelukkig wordt!”.
Ach…de dag is nog jong…