Redactie AD
Titel: Het opwindende leven van een slons.

Ik ben een slons. Ben altijd van alles kwijt. Tegelijkertijd leidt die slonzigheid er wel toe, dat ik over een tamelijk opgeruimd karakter beschik. Want omdat er altijd van alles en nog wat zoek is en kwijt raakt, hetgeen bij mij grote ongerustheid veroorzaakt, leiden de momenten dat ik allerlei dingen weer terugvind tot mijn groot vindersgeluk! Hoe heerlijk is het niet om het mooie half versleten negentiende eeuwse nagelschaartje van je grootmoeder, een oprecht erfstukje waarvan je wist, dat opa er voor de tweede wereldoorlog zijn teennagels mee knipte, wéér te vinden! Jarenlang had het ding zich verstopt om uiteindelijk tijdens mijn laatste verhuizing uit een ouwe schoenendoos weer op te duiken! Ach lief schaartje, wat maak je mij gelukkig door te laten zien dat je nog bestaat!
Maar mijn geluk is van korte duur, want inmiddels is er door het grondig stofzuigen van mijn onvervangbare steunzool een oud, lang als verloren gewaande pinpas weer onder een tafelpoot tevoorschijn gekomen. Mijn zeer gewaardeerde steunzool, die mij wekelijks stofvrij zuigt en sopt heeft dat oude kaartje triomfantelijk op mijn laptop gelegd. waardoor ik zielsgelukkig over het terugvinden van het betaalmiddel, dat ik al geruime tijd bij de bank als “vermist”had opgegeven en had laten vervangen, aan het gireren ben geslagen. Helaas, al heel snel kreeg ik de melding “geblokkeerd”.
Hé??? Hier was duidelijk sprake van een groot misverstand. Ik bellen met de bank, die mij ook al jaren kent. Ze zijn daar helemaal gewend aan mijn paniektelefoontjes vanuit verschillende benzinestations verspreid over ons land, waar ik weer eens met een verkeerd kaartje probeer af te rekenen. Bij deze benzinestations heb ik in de loop der jaren grote bekendheid opgebouwd, de tolerantie is daardoor groot –ja..er is zelfs één pomp (ik noem geen namen, nepotisme is niet mijn core business)die mijn tank op de pof heeft gevuld, nadat ik weer eens een kaartje zoek had gemaakt! Ik verwen deze genereuze mensenkenners af en toe met een boek van eigen hand. Bij een vervolg-bezoek verneem ik, dat het leesboek tot groot enthousiasme heeft geleid en de hele familie tot lezen heeft aangezet. Ik behartig met mijn slonzigheid dus ook de leesbevordering onder de benzinepomphouders en zo krijgt ook hier ieder nadeel zijn eigen voordeel…(Staat deze werelduitpraak van Cruijff wel in de Nieuwe van Dale? )
Naast deze bancaire ongemakken zijn er de brillen. Die hebben de slechte gewoonte zich te verstoppen op het moment dat er voor de deur iemand staat te toeteren en je mobiele telefoon bijna huilend vraagt waar je nou toch blijft? Vraag me niet wáár de brillen zich verbergen, ze laten geen sporen achter en komen meestal pas te voorschijn wanneer je zojuist maar weer eens een nieuwe hebt aangeschaft. Ook zijn er bibliotheken waar ik mij van tijd voor het publiek opstel. Bril? Bril is pleite Dan zijn er altijd drie bezoekers, die hulpvaardig hun eigen leesbril omhoogsteken.
En altijd weer kent mijn vreugde geen grenzen wanneer het verloren object zich laat terugvinden. Mijn slonzige natuur zorgt, behalve voor voortdurende paniek over de zoekgeraakte spullen, ook voor heerlijke ogenblikken waarin mijn geluk grenzeloos is om de vondst van iets wat ik verloren waande…!