Redactie AD
Titel: Gedeelde herinneringen in Hoek van Holland!

Zodra ik de naam van de bestemming van die middag uitspreek, maakt mijn hart een huppeltje. Ik mag naar deze plek, gelegen op de punt van het stuk land. dat in 2013 de Europese titel Quality Coast kreeg. Mijn oudste kleindochter rijdt ons voor de deur van de Brinktoren, die het verzorgingshuis van Humanitas herbergt. Onder aanvoering van de unieke organisatrice Anna Paerel en haar vrijwilligers wacht hier een zaal vol dames, meisjes, vrouwen en één heer op verse thee en mijn verhaal.
In mijn vroegste jeugd voer ik met mijn moeder en kleine broer op een enorme boot vanuit Rotterdam de Waterweg af, op weg naar de Zee. Ik geloof dat we een heel klein stukje die zee opvoeren, om dan te draaien en de Waterweg weer terug te varen….Het was een uitstapje, maar ik voelde me, zo klein als ik was, bedrogen! Veel later in mijn leven voer ik op de nachtboot naar Harwich, om vandaar met de trein naar Londen te reizen. Dat was feestelijk. Slapen op de boot, dan in een trein in een restauratiewagon met kleine lampjes op tafel naar Londen…..
Aangekomen in Hoek van Holland, staat op de verkeersborden “Engeland”., alsof je alleen maar “rechtsaf” hoeft te slaan. Kleindochter rijdt ons voor de deur van het verzorgingshuis, waar onder aanvoering van Anna Paerel een zaal vol dames, meisjes, vrouwen en één heer wachten op verse thee en mijn verhaal. Maar nog vóór ik ben begonnen is daar de dochter van de bekende Rotterdamse uitgever Ad Donker, die ons een mop willen vertellen. Nu is “de mop” op het ogenblik vrijwel uitgestorven, dus wij hangen aan haar lippen. Ik vertel hem maar dóór!
“Er is een druk bezochte vergadering, die flink uitloopt. Laat in de avond zegt de directeur tegen zijn secretaresse: “Ik breng je wel even naar huis!” Voor haar deur nodigt de secretaresse haar baas uit voor een klein slaapmutsje.
“Graag!”, zegt de baas. Van het een komt het ander. Het stel belandt in de slaapkamer. Maar ondanks enige pogingen van de baas de liefde met zijn secretaresse te bedrijven, wordt het geen succes. De volgende dag maakt de baas zijn excuses voor zijn mislukte actie. “Sorry!” De secretaresse zegt opgelucht: “Nu mijnheer de Bruin, wanneer ik had geweten, dat U zo serieus de liefde wilde bedrijven, had ik mijn panty uitgedaan!”
Nadat het gezelschap is uitgelachen mag ik verder met mijn verhaal. Ook de oorlog komt weer eens ter sprake, iets wat in deze streek onder de rook van Rotterdam onder mijn generatiegenoten nogal eens gebeurt. Ik vertel van de Water en Vuurwinkel bij mijn grootmoeder van vaderskant in de Taborstraat op de hoek van de Lusthofstraat , waar ik met mijn vader tijdens de pauzes tussen de bombardementen in Mei 1940 een boodschap ging doen. Een toehoordster weet te vertellen, dat er nu een gedenkteken van de Water en Vuurwinkel in de Taborstraat in de muur is gemetseld. Een andere mevrouw: “Ik ging met mijn vader daar twee volle emmers warm water voor de was halen!”
Het voelt zo goed, wanneer je in een gezelschap verkeert, waar jouw oude kinderherinneringen worden gedeeld met de anderen.