Redactie AD
Titel: Brei-café, hippe manier om crisis te keren..

Een mooie ruimte, ingericht als galerie, kunstenaars uit de Kop van Overijssel en ver daarbuiten, toonden er hun schilderijen, keramiek en sieraden. Bij goed weer zat ik er van tijd tot tijd op de stoep en signeerden er boeken. Het was een levendig bedrijf aan de Bierkade in Blokzijl.
Tot de crisis losbarstte. Mensen hadden geen geld meer voor mooie dingen, het bezoek nam af en de galeriehouders Ted en Irene van Tol – van der Luit moesten hun idealen bijstellen. De huur van de galerie viel nauwelijks nog op te brengen en na krachtig nadenken besloten Ted en Irene de tering naar de nering te zetten en de galerie te verlaten. Maar opgeven zit niet in hun DNA en zij zetten hun werk voort in hun idyllische huis aan de Kalenbergergracht in de Weerribben. Ze namen een aantal van hun vaste kunstenaars mee, bouwden achter hun huis een glazen expositieruimte, en voort ging het weer, nu in eigen huis verlost van de steeds zwaarder wordende last van de maandelijkse huur.
Irene, altijd pragmatisch van aard, begon de inwoners van Kalenberg gelukkig te maken door iedere ochtend in weer en wind bij hen de verse krant in de bus te stoppen, iets wat in dit kleine dorp een grote luxe is. In het verleden kregen we de ouwe krant van Zaterdag, in plastic verpakt met de post op Dinsdag in de bus! Door haar krantenwijk creëerde Irene een bescheiden basis-inkomen. Haar man Ted, verpleegkundige, zette zijn werk in de continue nachtdienst voort en in de vrijkomende tijd werkten zij aan de nieuwe ruimte, waar hun vaste kunstenaars hun werk weer konden tentoonstellen. “Wij leven nu veel goedkoper, we eten de hele zomer duurzaam uit onze eigen onbespoten moestuin”. Ted legt een versgeplukte duurzaam geteelde courgette in mijn schoot, als bewijs.
Achter hun huis ligt een prachtig gerestaureerde bolaak, “De Vertrouwen”, bouwjaar 1924, afkomstig uit de familie van Irene, ingericht als vakantieverblijf. “Deze boot is ooit vergaan op het Brasemermeer, waarbij mijn overgrootvader en zijn broer tijdens een woeste storm verdronken. Een van de opa,s liet een vrouw met drie kinderen achter, waaronder een driejarig zoontje. Deze nu tachtigjarige heeft hier laatst voor het eerst sinds die vreselijke stormnacht in zijn vroege jeugd bij ons een nacht op de boot doorgebracht. “Ik kon de slaap niet vatten”, zei hij ,s ochtends, “zo ben ik mijn vader verloren…”
Dan verteld Irene mij haar laatste opwindende nieuws. “In November begin ik hier met een brei-café.Ik help de deelnemers bij ingewikkelde steken of patronen. Een Noors echtpaar is begonnen met het kopen van de wol van Peruviaanse herders, die hiervoor een eerlijke prijs krijgen. De opbrengst wordt gebruikt voor de bouw van een school met slaapmogelijkheid, zodat de herderskinderen niet dagelijks 3 uur heen en weer terug moeten lopen. In het weekend gaan ze naar huis.
In November begin ik het brei-café. De lessen zijn gratis, met als enige voorwaarde dat de mensen de wol waar ze mee breien, kopen. De opbrengst komt ten goede aan de school in Peru. Het wordt een totaal duurzaam fair trade project”. Irene haalt een zelfgebreide pullover te voorschijn, ik mag voelen hoe heerlijk zacht het breisel is.
Ik neem mijn pet af voor Irene en Ted die zich niet laten kisten door de crisis en al hun creatief vermogen inzetten om hun idealen te blijven verwezenlijken.