Redactie AD
Titel: Nacht op de Kaleberg

Ach, wat was ik geinspireerd. Ik besloot Zaterdagavond lekker vroeg naar bed te gaan. KPN was in mijn dorp nog niet gereed met het opnieuw instellen van de televisietoestellen, ik miste dus niks en het deel van Downtown Abbey kon ik later nog op mijn computer zien. Met het oog op de kou die volgens het weerbericht zou intreden, schoot ik tevreden in mijn warme bed. Uitgerust werd ik om drie uur wakker, niets heerlijker dan in de heel vroege ochtend de column te schrijven.

Warme ochtendjas en dikke sloffen aan, hete thee onder handbereik, laptop opengeklapt, helemaal in de startblokken om mijn gedachten op papier vorm te geven.
Wat??? Nee hé???
Mijn laptop doet het niet. Er is iets metde WiFi. Als oude digibeet rammel ik wat heen en weer op mijn toetsenbord, voor mij is het net de auto: je zet hem aan. En je zet hem weer uit!
Ik bel de helpdesk van KPN. Eerst is deze gesloten , dan klinkt er een betrouwbare mannenstem; ‘Waar kan ik u mee helpen?”

Wat een zegen! Samen met de allervriendelijkste helpdesker, die geen spoor van ongeduld vertoont en samen met mij een zoektocht begint naar de oorzaak van het ongemak.
“Dit joet u eventjesmet twee handen tegelijk indrukken!Ik zet de telefoon op toeter en leg hem neer om nu met twee vingers tegelijk twee knoppen tegelijk ingedrukt te houden. Ik volg gedwee alle commando,s op, trek stekkers uit hun gaten, probeer ze in andere gaten te duwen. Ik loop op verzoek van mijn ondersteuner naar de muur en bevoel de WiFi, bevinger nog meer stekkers en hun respectievelijke in- en uitgangen.De toon van mijn raadgever blijft constant vriendelijk, geen spoor van ongeduld wanneer hij deze oude digibeet letterlijk van het technische kastje naar de muur vol stekkers en stopcontacten weer terugstuurt. Ik frunnik naar beste kunnen, maar er rijst een wilde wanhoop in mijn kop…Dit is een ouderwetse nacht op de Kale Berg. In de jaren zestig, toen ik hier net woonde, brachten de gasten nogal eens die LP met de gelijknamige muziek van Moussorski voor ons mee… Bijna achtenveertig jaar lang hebben wij het hoofd geboden aan overstromingen, afgewaaide dakpannen, omgewaaide bomen, weggedreven roeibootjes, zoekgeraakte meegebrachte stadskatten…En dan zou ik het hoofd moeten buigen voor een onwillige laptop?

Om kwart voor zes zijn de oplossingen van onze helpdesker uitgeput.De conclusie is: “De laptop is kapot!” Een beetje treurig gestemd neem ik afscheid van deze uiterst geduldige helpdesker onze telefonische relatie werd bijna intiem. Ik vroeg hoe oud hij was…”Drie-en-dertig jaar!” Ik bedwong de behoefte hem te vragen of hij nog een leuke grootvader in de aanbieding had, zonder echtgenote maar ik hield mij in.
Om mijzelf te troosten kookte ik een ei,ging nog eendutje doen tot de zon zou opkomen en ik weer mensen zou kunnen bellen. Ik werd na nog twee uur slapen wakker. De telefoon ging.
Hoera! Mijn vriendin-buurvrouw meldde haar terugkomst van een verre reis. Ik mag zo dit stukje op haar computer overschrijven en versturen, zodat u morgenochtend mijn nacht op de Kale Berg stap voor stap kunt volgen. Om dan – deo volente – volgende week kennis te nemen van mijn mooie gedachten en interessante inzichten, wanneer mijn laptop zich weer in goede staat bevindt.