Redactie AD
Titel: Ik maak mijn eigen leven.

Ik ben een hardcore fan van Maaike. Zij heeft een spierziekte, waardoor haar leven ingewikkeld en beperkt is geworden. Maar de elegante gratie waarmee zij zich door dat ongewone leven slaat is buitengewoon inspirerend. Van tijd tot tijd bespreken wij de stand van zaken. Bovendien verschijnt zij vast en zeker samen met haar vader die het rollend materieel waarin Maaike zich voortbeweegt, aanstuurt, bij alle gelegenheden waar ik mij in het publieke veld manifesteer, hoe ver ze er ook voor moet rijden. Maar wie haar, geheel zelfstandig, gehandicapt en al, bij alle gelegenheden , waarbij zij geheel onafhankelijk in haar aangepaste auto ziet klimmen, kijkt toch even met open mond hoe zij dit klaarspeelt. Zoals twee jongentjes, die haar in de gaten krijgen.
“Even kijken hoe hij in de auto stapt”, zegt de kleinste.
“Neehee!”, schreeuwt de ander, “het is geen hij, het is een mevrouwtje, hoor!”
Gefascineerd blijven ze kijken. Eerst vliegen de achterdeuren van de auto automatisch open, dan klapt de plateaulift omlaag en daalt neer. Maaike bestijgt het platform en laat zich vlot optillen .Nog even en ze kruipt met de elektrische rolstoel en al achter het stuur. Vervolgens vouwt ze de lift weer op en sluit de deuren met een zachte klik.
“Zo hé, dat is gaaf, die wil ik ook!”, roept één van de jongens.
Dit voorval plukte ik uit een van de columns die Maaike één keer per maand schrijft voor de pagina “Zorg en Welzijn” van het huis aan huisblad, waarop de gemeente allerlei nieuws in die sector publiceert..
“Hoe ga jij om met het commentaar van de buitenwereld?”
” Hoe ik me voel is maakbaar. Ik héb een handicap. maar ik bén niet mijn handicap! Ik ben niet mijn spierziekte! Toen ik mijn eerste rolstoel kreeg, was er een uitstekende haptonoom. Hij zei: “Zo. Nu ga je in de rolstoel zitten. Borsten vooruit! De kop omhoog!”
´Die raadgeving ben ik NOOIT vergeten. Dat was zó goed. Ik heb van mijn ouders geleerd, dat wij altijd de dag afsluiten met iets leuks. Als klein kind heb ik heel veel operaties ondergaan. En altijd was daar toch iets om naar uit te kijken. Dat doen wij nog steeds, al is het maar door ergens een kop koffie te drinken. Ik heb geleerd niet te blijven hangen in iets wat niet te veranderen is. Ik maak mijn eigen leven. En dan neem je aan het eind van de dag je brein in de maling door even iets heel anders te doen. Je hersens hebben prikkeling nodig. We hanteren de overlangs strategie, ook door te relativeren. En we praten over groot en meeslepend leven , reizen te maken. Voorpret is ook pret!”
.”Jij laat je absoluut niet weerhouden door de beperkingen van je ziekte. Behalve schrijven , werk je ook?”
“Ik participeer me een ongeIuk. Ik werk twee keer bij week bij wat vroeger de VVV was (die wegens geldgebrek is verdwenen) bij de toeristeninformatie in Diever. En moet je nog veel van me weten? Want ik heb een beetje haast, ik moet me verkleden in een Charles Dickens-kostuum om leuke kopjes met vogelvoer te verkopen op de Kerstmarkt. De opbrengst is voor de Vogelwacht. Met een grote wijde rok aan, zet ik een Dickens-hoed op, doe een stola om en dan ga ik van alles verkopen!”
Maaike en ik wensen onze lezers een gelukkig kerstfeest en een spetterend hoopvol nieuwjaar!