Redactie AD
Titel: Een dienstweigerende piemel.

“Vluchten kan niet meer, ik zou niet weten hoe”, zongen Jenny Arean en Frans Halsema in 1971 in de musical “En nu naar bed”, van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. Annie,scherpe oog voor de werkelijkheid van die tijd liet haar, samen met de onvergetelijke muziek van Harry Bannink, een liedje schrijven dat moeiteloos vandaag kan worden gezongen, het heeft niets aan actualiteit ingeboet.. Annie,s woorden kwamen vanzelf naar boven toen ik in de nacht van Zaterdag op Zondag naar de herhaling van Nieuwsnet zat te kijken. Bij het allerlaatste nieuws zagen we een rubberboot aankomen met vluchtelingen uit Afghanistan, die doornat en rillend van de kou op het Griekse eiland Lesbos aan land werden geholpen door vrijwilligers. Weer zo,n beeld uit de reportage bleef op mijn netvlies plakken, de bibberende gevouwen handjes van een kindje, dat zich probeerde te warmen aan een warmte blazende kachel. Een doornatte vader met zijn verkleumde kind op de armen mompelde: “Schande! Schande! Waar blijven de Verenigde Naties?” De enige hulp daar op Lesbos kwam van vrijwilligers. Vakantiegangers vervoerden de drenkelingen in hun autootjes naar het zeven kilometer verder gelegen opvangkamp.
Wat te doen? En ik moest ook denken aan de cynische woorden in een column van Arnon Grunberg. “Duitse kunstenaars, wetenschappers en burgers wendden zich af van de politiek toen in de jaren dertig en veertig Duitsland in razende vaart afgleed naar het nazi-fascisme. Zij ontvluchtten door innerlijke emigratie de ellendige werkelijkheid. “Leest goede boeken en wacht op het uur nul!” Zo keken zij weg van die onverdragelijke werkelijkheid. .
Want: “vluchten kan niet meer?”
“Jawel”, suggereert Arnon, “binnen de EU kan je je nog vrij bewegen. Of een visum voor Nieuw-Zeeland, Argentinië of Canada zien te bemachtigen!”
Een andere soort vluchtgedrag kan je vinden in de sport. “Nu iets heel anders”, zegt de sportverslaggever monter na alle nieuwsellende. Dan vliegen de voetballen, de hockeyballen, de tennis- en pingpongballen weer over het scherm. Epke en Yoeri springen hoger dan ooit. Hier is geen sprake van “wegkijken”, hier wordt helemaal niet gekeken. In de sport leef je in een andere wereld.
De vorige week moest ik leven zonder kranten. Voor het nieuws was ik aangewezen op een enkele blik op het televisienieuws en die ene ouwe Volkskrant. Wat me los van alle ellendige beelden van vluchtelingen is bijgebleven is de herrijzing van het oer Hollandse woord voor het fysieke heren-aanhangsel: de Piemel!” Zo,n schattig, zeg maar lief woord voor dit belangrijke mannelijk lichaamsdeel, dat voor de helft het voortbestaan van de mensheid regelt.
“Het enige lichaamsdeel van de man, dat niet kan liegen”,aldus professor Buytendijk, een uitspraak van de lang geleden overleden hoogleraar die ik nooit ben vergeten. En nu werd dit liefelijke woord plotseling gebruikt in een scheldkanonnade van een groep griezels tegen de vrouw, die het zo dapper opnam voor “onze”vluchtelingen! Ik denk, dat wanneer men werkelijk zou overgaan tot het gebruik van de piemel als straf voor deze dappere dame , diezelfde piemel dienst zou weigeren.