Redactie AD
Titel; Op sjouw door het land.

“Wil jij een mandarijntje?” We hebben zojuist Amsterdam verlaten, op weg naar Coevorden, waar wij de voorstellig “Nooit te oud (to be happy)”gaan spelen: Jan Elbertse, Jelke Smit en mijn persoon. Bij Naarden zijn de mandarijnen op. Nu breken we een oude chocoladeleter “M” aan, zo,n letter die meestal nog een jaar in een kast ligt te vergaan. Er ontstaat een kleine discussie over melk– en bittere chocolade, maar nood breekt wet en de letter smelt moeiteloos weg.
Bij Amersfoort laat Jan een zak ongekend lekkere koeken rondgaan. Ik voer chauffeur Hans, die zich bezig houdt met de tomtom. Ik denk aan de jaren, dat ik rondreisde zonder zo,n ding. Je wist de weg, en anders vroeg je die, Ook de ANWB gaf handige routebeschrijvingen. Of je raadpleegde vooraf de kaart van Nederland. In de jaren, dat ik alleen reisde, schreef ik met grote letters de route op en legde die beschrijving naast mij op de bijrijderstoel. Het nadeel van de tomtom is, dat je nooit meer iets ziet van de omgeving, je ogen zijn voortdurend strak gericht op het kleine scherm met daarop de lijn van de te rijden route. Bovendien klinkt er ook nog een stem (nooit sensueel en warm, altijd braaf en saai) die, wanneer je je vergist in de afslag, je ogenblikkelijk sommeert “draai nu om!”
Met het oog op de keelpijn die ons alle drie teistert, presenteer ik ter hoogte van Hoevelaken een strepsil. We passeren Voorthuizen, waar we lang geleden op de terugweg van een optreden in het noorden, koffie gingen drinken en daar veel collega,s troffen. ER waren een aantal vaste pleisterplaatsen waar je de Mounties, André van Duin, Tobi Rix, de Wama,s of Willeke Alberti met of zonder haar vader Willie kon treffen. In dat café zat ook een papegaai die smerige taal uitsloeg. Maar die landingsplaatsen zijn weggeveegd door de grote snelwegen. De herinnering aan de heerlijke gehaktballen die ze op die plekken serveerden, blijven mij mijn leven lang bij!
Ter hoogte van Zwolle serveert Jan Elbertse kaaskoekjes van het betere soort . Per ongeluk kantelt het zakje ondersteboven, zodat de bodem van mijn vierwieler een tapijt van kaaskoek krijgt. Oude tijden herleven, er wordt onderweg wat afgesmuld!
We naderen Drachten! Daar staat een magnifieke volwassen schouwburg. Roel Oostra, 94 jaar, Pake(opa) van deze schouwburg woont met zijn Beppe Corrie min of meer aan de achterkant hiervan. Hij hoeft de straat maar over te steken om door de achterdeur “zijn”schouwburg binnen te lopen. En net als vroeger is hij er ook nu om ons welkom te heten.
“Ferl jeppen, skûtsje sielen, Oepkje n..ken”, zo begint mijn boek “De Feminist”. Die openingszin in de Friese taal, resultaat van mijn ervaringen opgedaan tijdens een jaar lang spelen bij “De Noordercompagnie”, het theatergezelschap dat de noordelijke provincies voorzag van serieus theatraal genot. Acteur Jaap Maarleveldt, gesteund door zijn vrouw Manon Alving hadden daar tien jaar lang de leiding en brachten het wereldrepertoire, maar ook prachtige Herman Heijermansvoorstellingen. Ook op de scholen lieten ze de kinderen kennismaken met theater. Tot Coevorden hebben wij nog veel koeken, appels, en andere versnaperingen weggekauwd. Aangekomen zagen wij dat ook hier de schouwburg riant en up to date is. Geweldige technici die onze technnicus Minne terzijde stonden. Terug door een sprookjesachtige sneeuwjacht…..