Redactie AD
Titel: De klapper

Moet niet gekker worden…
De laatste drie jaar is mijn oudste kleindochter mijn gezelschapsdame bij uitstapjes van allerlei aard, zoals dit jaar het enige echte Boekenbal. Mijn zoons hielden het na jaren voor gezien om in de hekgolf van het kielzog van hun oude moeder mee te hoppen, maar de kleindochter is niet blasé te krijgen en nog steeds erg opgewonden en “wat moet ik áán oma!”. Gelukkig heeft oma een kast vol ouwe feestmeuk, overblijfsel van jarenlang representatieve baantjes met aan het eind feestjes waarbij als dracht “black tie” wordt geëist. Dus dit keer vist kleindochter een nog nooit gedragen (want dat groen maakt zo bleek!)bloes uit de kast, want dat groen staat háár nu juist magnifiek! Geheel volgens de dwingende eisen van de laatste jeugdmode komen er onder die bloes zéér zéér lange benen vandaan die eindigen in een soort knalgele voetbalschoenen.
Vervuld van vóórpret begaven wij ons met het openbaar vervoer naar het huis van onze uitgever AtlasContact, waar opperhoofd Mizzi van der Pluym heerlijk mediterraan voor ons had gekookt . Bij de Stadsschouwburg werden wij, gezien het thema “Het Waanzinnig Boekenbal” door deskundig verplegend personeel opgevangen om vervolgens in de armen van onze Vaderlandse Thrillerschrijfsters te lopen. Het voorprogramma van het feest, in vroeger jaren meestal volledig afgekraakt door het deskundig publiek, wint per jaar aan vermakelijke kwaliteit, met als hoogtepunten optreden van Frédérique Spigt (die het publiek op stoom bracht), Margreet Dolman en de Belgische dichteres Maud Vanhauwaert die hilarisch vastliep in eigen creativiteit!
De klapper van het programma kwam van Dimitri Verhulst, schrijver van het boekenweekgeschenk “De zomer hou je ook niet tegen”, die zich ontpopte als een indrukwekkende popzanger met een opwindende versie van de evergreen “I could write a book”, begeleid door het orkest plus twee machtig jankende gitaren.
Toen begon de wandeling door de gangen van de Stadsschouwburg. Schrijven doe je u eenmaal in je eentje, niets is leuker om tijdens dat gedrentel iedereen die je een heel jaar niet hebt gezien, tegen te komen, bij te praten, telefoonnummers en emailadressen uit te wisselen….”Ga jij nou lekker hier zitten, dan ga ik een beetje netwerken!”, sprak kleindochter en drukte mij op een bankje op de overloop. Dat was pas echt gezellig, alle kennissen hurkten naast mij en zo kwam ik weer heel wat te weten…Mijn kleindochter hield zich al netwerkend bezig met een van de hoog hangende borden met toepasselijke spreuken met levensgevaar te jatten “voor m,n broertje!” , een oude traditie om rond de klok van twaalf het decor af te breken en mee naar huis te slepen…Ook kwam de zilveren herenhoed, die Sacha de Boer had laten liggen in ons bezit; “ook voor m,n broertje!” Op de valreep sprak ik onze twee grootste komieken Freek de Jong en Joep van t Hek, die ik ooit samen gekleed in jurken een tango heb zien dansen op het afscheidsfeest van Rotterdams schouwburgdirecteur Rob Wiegman. Zelden zó gelachen!
“Willen jullie dat op mijn 85stesteste verjaardag nog één keer doen?”
“Wanneer je negentig wordt!´”was de belofte.
Waardoor ik in afwachting hiervan gezond ga leven om dit mee te maken. “Eet meer Freud, dan blijf je Jung!”