Redactie AD
Titel: Een oprechte heerlijke bruiloft!

We hadden bruiloft in de familie, een onvervalste echte vrolijke en gelukkige bruiloft, zo een waarvan je als jong meisje droomt. Ondanks dat de weerberichten de heetste dag van de eeuw voorspelden en we ons zenuwachtig afvroegen wat we bij zo,n weersoort nu in ,s hemelsnaam aan- of uit moesten trekken,en de gasten al genoeg hoofdbrekens hadden bij de aangegeven dresscode op de uitnodiging – festive chique – , een idee van een van de broers van de bruidegom, tevens samen met een dochter van de bruid ceremoniemeester, die zei: “dan staat er “tenue de ville” op de uitnodiging en dan komt iedereen in mantelpak!
Nu deze exotische beschrijving van bij dit feest te dragen kleding, leverde het een aantal beeldige jurkjes op bij de vrouwelijke gasten, de bruidsmeisjes, dochters van de bruid waren flamboyant in vuurrode strapless lange jurken, maar niemand overtrof de bruid! Zij droeg een naturel kanten jurk met sleepje, en daarbij een kanten parasolletje, een soort prinsessen outfit waar zelfs Maxima haar vingers bij zou aflikken. Mijn enige dochter had weken van te voren al opgewonden gekraaid: “O wat leuk! Mijn broertje gaat trouwen. Ik ga een jurk kopen!!!”.
Haar broertje, mijn oudste zoon die na tien jaar weduwnaarschap nieuw geluk vond bij zijn bruid. Allebei ouders van drie halfwas studerende kinderen die na een serieuze uitprobeerperiode zich tot één grote familie lieten bundelen. Ze waren voor het huwelijk van hun ouders al enige malen met elkaar op vakantie geweest, waarbij ze zich aan elkaar konden slijpen, waarna de rijen zich sloten en de wederzijdse kinderen voortdurend spraken van “mijn bonusbroertje”en mijn “bonuszusje”, daarmee de hele onderneming in het meest vrolijke liefdevolle licht zettend!
Als moeder van de bruidegom had ik mij voorgenom de de bruid te ondersteunen door het oude recept te volgen bij het kleden van de bruid: “something old, something new, something borrowed something blue”. Voor het oude onderdeel had ik zilveren soeplepel van mijn moeder gepoetst, die tijdens het bombardement op Rotterdam op 14 Mei 1940 heelhuids uit het in brand gebombardeerd huis van mijn grootmoeder werd gered. Zo,n sterk ding brengt geluk. ‘Something new” was de pot Kalenbergse verse honing van bloemen uit de tuin”, waar de bruid dol op is. Something borrowed”(geleend van mij) is het in fluwelen kaft gebonden boekje met liefdespoëzie, waaruit ik het gedicht van James Joyce , waarin het bruidspaar elkaar bestookt met het volmondig uitgesproken woord :YES!”, heb voorgelezen.
En last but not least “something blue”, een met blauw hartje versierde kousenband, die de bruid van haar rechterbeen stroopte en vrolijk het publiek in gooide, naar een vriendin die best een romantisch opkontje kon gebruiken!. De familie putte zich traditiegetrouw uit in zelfgebreide liederen, ook muzikaal in familiebezetting, mijn lieve eerstgeborene had, dank zij zijn nieuwe stralende liefde zijn vrolijke kop weer terug en de bruid zélf leek wel licht te geven!!!
Het bruidspaar opende het bal. Ze hadden zich hierop voorbereid in een gerenommeerde dansschool, de familie had vóór het feest al enige huisvlijtfilmpjes van deze achterstallige dans-emancipatie mogen genieten, en nu waren ze er ook helemaal klaar voor! De muziek was zo dwingend, dat ik met mijn eigen ouwe ex nog als een uitgelaten ouwe spaniël de beentjes van de vloer gooide!