Redactie AD
Titel: Mindfull in de file.
Wekenlang uitgekeken naar de dag, die ik met mijn dochter zou doorbrengen. Allebei kijken we uit naar zo,n kostelijke dag, we plannen hem meestal té vol om, wanneer het zover is na uitvoering van twee van de vierendertig(!) plannen uitgeput en een beetje hijgend op een familiebed languit gestrekt te eindigen in een lang één op één dieptegesprek waar we door de telefoon nooit aan toe komen!

Ik vertrok goedgemutst half negen .s ochtends van het logeeradres bij een zoon in Almere om rechtstreeks de file in te rijden die was ontstaan door een kettingbotsing van vijf auto,s; drie rijbanen dicht en auto,s die zich stapvoets voort of niet bewogen. Mijn stralend humeur zakte naar zwaar bewolkt. Tot ik mij realiseerde dat nu het ogenblik was aangebroken het roer van mijn stemming om te gooien en mindfull te reageren. De radio. En dan niet NPO 1, maar NPO 4. Ik donderde middenin het pianoconcert van George Gershwin, de pianist klauwde virtuoos swingend in de toetsen, het Radio Philharmonisch Orkest denderde vitaal mee. Mijn laaghangend donderwolkendek trok ogenblik op. De file deerde mij niet meer. Het was Ronald Brautigam, gelauwerd toppianist met het Radio Philharmonisch Orkest. Ronald! Die ik de laatste jaren vooral van Beethoven en Haydn kende, die ging hier zo fris, jong en inspirerend te keer met dat heerlijke orkest… mijn dag kon niet meer stuk! Ik sloeg de maat mee op het stuur, klapte enthousiast, een man in een naast mij voortkruipend voertuig keek bedenkelijk en stak vervolgens zijn middelvinger naar mij op! Ik beloonde hem met mijn uitgestoken tong. God, wat was ik mindfull bezig!

Na drieeneenhalf uur bereikte ik mijn dochter, wij vertrokken in marstempo naar de tentoonstelling “De Late Rembrand” in het Rijksmuseum. Op het Museumplein werden wij aangesproken door twee meisjes, die ons bedeesd vroegen of ze een gedicht mochten voorlezen. Wij vonden dat een uitstekend idee.

“Wij zitten in de 1e klas Montessori Lyceum en moesten een gedicht schrijven over een herinnering die in je woont of een onderwerp dat jou boeit. Daarna moesten we het voordragen aan mensen op het museumplein.”

“Ik ben Myrthe Voss. Mijn gedicht heet: “De Hemel;” ” Ik fiets door een stille straat. Het is doodstil. Niemand weet waar ik aan denk. Niemand ziet wat er in mij omgaat. Ik denk aan mijn opa en oma. Die van uit de hemel naar mij kijken. Die van uit de hemel over mij waken. Niemand weet waar ik aan denk. Niemand ziet wat er in mij omgaat. Ik fiets door een stille straat. Het is dood stil”

“En ik ben Sarah Fields. Mijn gedicht heet “De Wereld”. “Deze wereld zo groot en mooi. Ik wil het allemaal zien. Deze wereld zo groot en mooi. Maar toch niet helemaal. Deze wereld waar oorlog en armoede toch bestaat. Moeten dingen nog veranderen. En dat wil ik.”

Mijn dochter en ik voelden ons gezegend. We prezen de dichteressen en vervolgden onze bijzondere tocht. Om bij de Oude Rembrand lang stil te staan en te kijken naar de schoonheid van de hoge leeftijd.

Ik wens u allemaal een vrolijk Paasfeest.