Redactie AD
Titel: Een gapende generatiekloof overbrugd.

“Tandem”…de theatersoiree, verzorgd door Liesbeth List en Annemarie Oster, ik keek er naar uit, niet in de laatste plaats om te zien hoe deze respectabele theatercoryfeeën hun talenten hadden gebundeld, maar ook omdat ik stinkend nieuwsgierig was te zien hoe deze confrontatie met dit toch heel speciale programma van twee rijpe dames en mijn twintigjarige kleindochter, buitengewoon geinteresseerd in theater, zou verlopen. Zij heeft al heel wat voorstellingen gezien, haar vader is musicus, ze mocht als klein meisje vaak met hem mee en zo zag ze veel theater vanuit de orkestbak of zittend in de coulissen. Nu zaten wij daar met de gapende generatiekloof van bijna vier generaties tussen ons in, zeg maar op heilige grond, op de vierde rij pluche in het Betty Asfalt-complex, al weer geruime jaren de thuishaven van Dominee Gremdaat en Margreet Dolman, daarvóór theater Tingeltangel, broedplaats van cabaretiers Sieto en Marijke Hoving. Nog langer geleden leidde dit gebouw een bestaan als de oude Prinsenschool, een lagere school waar o.a. Kika, dochter van Albert Mol zaliger op school ging om daarna een nieuw leven tegemoet te gaan als een van de mooiste kleine theaters van de hoofdstad. De tot de nok gevulde zaal werd bevolkt door voornamelijk rijpe, overrijpe en wat jeugdiger heren, velen met glad geschoren schedel en/of snor, en een enkele dame.
Daar waren de meisjes List en Oster, ontvangen met een hartelijk applaus. En daar gingen ze, Liesbeth met haar repertoire met af en toe een nieuw chanson waaronder een mooi nieuw liedje over haar vader, speciaal voor haar geschreven door Freek de Jonge, afgewisseld door Annemarie die een aantal van haar weemoedige, hilarische, rake columns speelde. Ze heeft de lach aan haar kont, en wordt bij haar grappige exercities ijverig ondersteund door Liesbeth List. De dames steken voortdurend stevig de hand in eigen boezem, en kijken vol zelfspot in de spiegel. En gelukkig schuwen ze, zonder sentimenteel te worden, het melancholiek gevoel ook niet!
De muziek wordt verzorgd door een fijn tweemansorkest : Ton Snijders aan de vleugel en Evert van Benthem, die niet alleen gitaar speelt maar ook stevige vocale inbreng levert.
Een heel prettige avond zonder inzakkers beloond met een spontane ovatie. Ik kijk naar mijn kleindochter, die het duidelijk naar haar zin heeft. Na afloop, wachtend op de tram, moet ze me vertellen hoe ze het vond.
“Oma, je weet, alles van Ramses vind ik zo fantastisch dat is voor mij nog steeds nieuw. Je ziet in het theater ook aan de mensen om je heen, dat ze genieten van de verhalen van Liesbeth List over hoe ze door Ramses is ontdekt en door hem meegesleept in zijn theaterleven. Dat vind ik dus helemaal geen ouwe koek. En wat Annemarie doet is heel erg van deze tijd, hoe ze daar in staat, ook al is ze niet jong. Dat vind ik heel grappig!”
Zo. Ik ben tevreden. Mijn kleindochter heeft goed gekeken. Ik denk ook aan de tweeeneenhalf miljoen baby boomers, die op dit ogenblik samen met List en Oster op leeftijd zijn geraakt. Met de wetenschap dat in 2020 dit aantal oudere mensen is aangegroeid tot vier miljoen, doet mij vermoeden dat de Tandem nog járen mag rijden om verkleumde oude harten te warmen en te laten zien dat ze bestaansrecht hebben.